«Αφού περνάμε καλά, τι να την κάνουμε τώρα τη σχέση;» ή «θέλω να είμαστε μαζί, αλλά δεν είμαι ακόμη σε φάση να μπω σε μια σχέση» είναι κάποιες από τις safe ατάκες που μας «πετάνε» οι τυπάδες του «θέλω και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη». Και στη δεδομένη φάση, εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο της «πίτας»! Γιατί τι καλύτερο από το να έχουν μια κοπέλα να περνάνε καλά, να βγαίνουν πού και πού, ενώ παράλληλα την κρατάνε στα «δίχτυα» τους και χωρίς καμιά επιπλέον επιβάρυνση! Γιατί σε μια τέτοια «σχέση» που δεν υπάρχουν αμοιβαίες απαιτήσεις, δεν υπάρχει χώρος και για μουρμούρα, οπότε τέλος καλό, όλα καλά.
Στην αρχή, όλοι μας, όταν μπαίνουμε σε μια νέα περιπέτεια με ένα πρόσωπο που μόλις γνωρίσαμε, αντιμετωπίζουμε τα πάντα, όπως τα νιώθουμε και τα βιώνουμε εκείνη την στιγμή. Ιδίως εμείς οι γυναίκες, ερωτοχτυπημένες και κεραυνοβολημένες φουλ, δεν πολυσκεφτόμαστε τι, πώς και γιατί. Ακόμη και εάν θέλουμε να ξέρουμε πού πατάμε και πού βαδίζουμε και γι’ αυτό ίσως το παίζουμε λίγο δύσκολες στην αρχή για να «κόψουμε κίνηση», η κατάληξη είναι προκαθορισμένη: σε πελάγη ευτυχίας, απολαμβάνουμε τον έρωτα που μας χτύπησε την πόρτα.
Το ενδεχόμενο της σχέσης στριφογυρίζει στο μυαλό, ενώ παράλληλα πιστεύουμε ότι ένας έρωτας μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους σε μια σχέση εφόσον μάλιστα το επιθυμούν και οι δύο. Τι γίνεται όμως όταν δεν το θέλουν στην πραγματικότητα και οι δύο; Οι άντρες βέβαια, όταν βλέπουν ότι τα πράγματα ζορίζουν και οι συζητήσεις περί σχέσεων και τα συναφή δίνουν και παίρνουν, παρόλο που έχουν τον τρόπο τους να ξεγλιστράνε, θα έρθει και η φορά που θα την πατήσουν. Το σχέδιο του «μαζί και χώρια» αποκαλύπτεται και εμείς αποχωρούμε με το κεφάλι ψηλά, ακόμη και αν πιστέψαμε έστω και λίγο ότι κάτι βαθύτερο θα μπορούσε να δημιουργηθεί μεταξύ μας.
Ο ηττημένος από την άλλη πλευρά, που μπορεί να νιώθει πράγματα, αλλά δεν είναι του τύπου του οι δεσμεύσεις, δεν θα συμβιβαστεί με αυτή την κατάσταση. Θα μας διεκδικήσει και δε θα μας αφήσει σε ησυχία. Δηλαδή κύριέ μου, δε με αφήνεις να φύγω γιατί με θέλεις, με θέλεις σε μια πιο μόνιμη βάση, άρα δεν θέλεις να προχωρήσει ο καθένας τη ζωή του χωριστά, αλλά και χωρίς αυτό το «θέλω» να φτάνει στο σημείο της σχέσης! Ναι, ξεμπέρδεψέ με όμως, για να ξέρω!
Και κάπως έτσι φτάνουμε αργά ή γρήγορα στο σημείο να ασχολούμαστε με καταστάσεις που δεν προχωράνε και δεν θα προχωρήσουν ποτέ. Μπορεί να πιστεύουμε ότι ίσως, κάποτε οδηγήσουν κάπου. Πόσο αόριστο ακούστηκε αυτό και πόσο πράγματι είναι. Γιατί το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας με λίγες στιγμές απόλαυσης, που όμως είναι εφήμερες και όταν επιτέλους το αποδεχτούμε, θα μας πονέσει ακόμη περισσότερο.
