Καλημέρα! Τι μου κάνετε; Πως περάσατε μια βδομαδούλα που έχουμε να τα πούμε; Υπέροχα; Μοναδικά; Δεν έχετε λόγια να το περιγράψετε; Κατανοώ. Και εγώ αυτό! Ο καθένας ας πιστέψει ό,τι θεωρεί καλύτερο. Πώς τα καταφέραμε πάλι, κουτσή η εβδομάδα που διανύουμε. Τσουκ, το Τριημεράκι εκεί που δεν το περιμένεις. Πάντα είχα μια αδυναμία στον Μάρτη, αλλά φέτος έχω περισσότερους λόγους να τον αγαπώ. 25η Μαρτίου και Παρασκευή! Τι άλλο θες;!
Η 25η Μαρτίου ήταν πάντα σημείο εκκίνησης για το καλοκαίρι. Μετά την παρέλαση, έτρωγα το πρώτο παγωτό του χρόνου. Φορούσα το πουκαμισάκι μου στην παρέλαση χωρίς πουλόβερ, ένδειξη πως ο καιρός αλλάζει. Πάντα η τελευταία Κυριακή του μήνα ήταν που αλλάζαμε τα ρολόγια μια ώρα μπροστά. Μια ώρα αρκούσε για να καταλάβεις πως η Άνοιξη είναι εδώ. Η ίδια συζήτηση βέβαια πάντα. «Κερδίζουμε μια ώρα», «όχι, χάνουμε μια ώρα». Το ζήτημα είναι πως όπως και αν το έβλεπε κανείς, κερδισμένοι ήμασταν.
Αν και γεννημένη καλοκαίρι και παιδί της θάλασσας και του νησιού, εν τούτοις δεν μπορώ να μην αποδεχθώ την αδυναμία που έχω στην Άνοιξη. Τα λουλούδια που ανθίζουν και βάζουν μια χρωματιστή πινελιά στην καθημερινότητά σου. Ένα λουλούδι, αρκεί για να σου φτιάξει τη μέρα. Άνοιξη θα πει, η μυρωδιά της νεραντζιάς το απόγευμα. Μια μυρωδιά που ακόμη με ακολουθεί στις βόλτες μου. Άνοιξη θα πει, ο πρώτος καφές στο μπαλκόνι με γυαλιά ηλίου λες και είσαι στο big brother. Άνοιξη θα πει η Κυριακάτικη βόλτα στην παραλία με το δροσερό αέρα ίσα που να σου ανακατεύει τα μαλλιά. Άνοιξη θα πει το μπουκέτο με τα λουλούδια που μόλις σου μάζεψαν και σε περιμένει στο τραπέζι μαζί με το μεσημεριανό φαγητό. Άνοιξη θα πει, διαπασών η μουσική και βόλτα στην παραλιακή με ανοιχτά παράθυρα.
Η Άνοιξη είναι σαν μια δεύτερη ευκαιρία. Είναι εδώ για να σου δείξει πως τίποτα δεν τελειώνει, και πως όλα αρχίζουν από την αρχή. Ο ήλιος σε προσκαλεί να παίξετε κουτσό στο πάρκο της γειτονιάς, καθώς τα σύννεφα αλλάζουν πορεία λες και ο απέραντος γαλάζιος ουρανός σε περιμένει να κάνεις βουτιές. Αυτή η γκρίζα εικόνα του χειμώνα με ενοχλεί. Η Άνοιξη είναι αλλιώς. Τα λουλούδια στο απέναντι μπαλκόνι ανθίζουν και μαζί ανθίζει και το χαμόγελο του γείτονα.
Ίσως πάλι να «ανθίζει» το δικό μου χαμόγελο και να μην το έχω προσέξει. Αν είναι μια εποχή να αλλάζει τους ανθρώπους, τότε να βαφτίσουμε και τις άλλες εποχές άνοιξη ένα, άνοιξη δύο κ.ο.κ, μπας και δούμε προκοπή. Αν πάλι αρκεί ένα ανθισμένο μπουμπούκι για να αγαλλιάσει η ψυχή του διπλανού σου, τότε πάει να πει πως στα μικρά πράγματα βρίσκεται η ευτυχία. Καθώς παράλληλα, πως όλοι μέσα μας κρύβουμε μια Άνοιξη. Βέβαια, δεν θέλω να σε επαναφέρω απότομα. Αλλά οφείλω να στο πω.
Υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων που ούτε η Άνοιξη τους πιάνει, ούτε τίποτε. Αυτοί είναι οι τύποι οι μουντοί, οι γκρινιάρηδες χειμώνα καλοκαίρι και παντός καιρού. Οι άνθρωποι που όχι απλώς δεν κρύβουν μια Άνοιξη μέσα τους, αλλά την έχουν χάσει προ πολλού. Αυτή την κατηγορία, εγώ προτιμώ να την βάζω στην ντουλάπα με τα χειμερινά μου και ούσα καλή να κρεμάω και μια λεβάντα για το «σκόρο».
Καθώς, οι μέρες κυλούν τόσο γρήγορα, οι εβδομάδες διαδέχονται η μία την άλλη και οι μήνες πριν καν αρχίσουν έχουν τελειώσει. Χωρίς σκέψεις, χωρίς προβληματισμούς αυτή τη φορά θα σας αφιερώσω αυτό. Και ο νοών … νοείτω.
