Είναι η μουσική, οι ερμηνείες των ηθοποιών ή η δύναμη των ρόλων; Τι είναι αυτό που με κάνει, σε κάνει, μας κάνει να παρακολουθούμε ανελλιπώς μία σειρά; Στην περίπτωση μας, ο λόγος για την επιτυχημένη τουρκική σειρά «Αννέ» και στον έρωτα με την πρώτη ματιά με το ελληνικό κοινό. Στις μέρες μας το να βλέπεις με πάθος μία σειρά τουρκικής παραγωγής θεωρείται από πολλούς πρόκληση.
Νιώθεις ένοχος, ενώ ντρέπεσαι να το πεις στον οποιοδήποτε, κακομοίρη μου. Φοβάσαι, βλέπεις, το κράξιμο της παρέας. Όταν πλησιάζει κάποιος στην TV αλλάζεις κανάλι, ενώ σβήνεις το ιστορικό στο pc για να μην σε πιάσει κανείς. Βρίσκεις ένα σωρό δικαιολογίες καθημερινά 22.00-1.00 το βράδυ, προκειμένου να έχεις αυτή την ένοχη απόλαυση μόνο για τον εαυτό σου. «Έλεος με το κλάμα στα τούρκικα, γέμισε η τιβί!», φωνάζουν στην παρέα. Εσύ γελάς και κατεβάζεις κεφάλι.
Όμως εδώ, μιλάμε για τέχνη! Τέχνη που ξεκινάει από το σενάριο, συνεχίζει στην παρουσία, το στήσιμο και την ερμηνεία των ηθοποιών και φτάνει μέχρι την ιδιαίτερη μουσική που κολλάει στο μυαλό για ώρες. Προσωπικά, τη συγκεκριμένη μουσική την ακούω και στον ελεύθερο χρόνο μου. Ωστόσο, το σενάριο της «Αννέ» είναι ιδιαίτερο και με πλούσιο συναισθηματισμό, καθώς ήρθε για να τονίσει το δεσμό μητέρας και παιδιού.
Και δεν μπορώ να μην ξαναναφέρω τους ηθοποιούς. Ποια από εμάς κορίτσια θα μπορούσε να αντισταθεί στον όμορφο επιθεωρητή Σινάν και τον γοητευτικό δημοσιογράφο Αλί; Καμιά,το ξέρω καλά! Όσες πείτε όχι, απλά δεν τους έχετε αντικρύσει. Ποιος δε θα παρεδεχόταν πόσο όμορφα και έντονα χαρακτηριστικά έχει η δασκάλα Ζεϊνέπ; Να συμπληρώσω επίσης πόσο ταλαντούχα και φυσική είναι η 7χρονη Μελέκ.
Εγώ θα βγω, θα το φωνάξω να το πω. Ναι, βλέπω «Αννέ»! Βγες κι εσύ και υποστήριξε κι εσύ την επιλογή σου, στάσου στο ύψος σου, πορώσου ελεύθερα. Στην τελική, είναι δείγμα πολιτισμού να λες έναν καλό λόγο και να παραδέχεσαι την ικανότητα κάποιου. Ακόμα κι αν δεν συμπαθείς ιδιαίτερα την κολτούρα του.
