Ο εγωισμός και η αξιοπρέπεια είναι δύο έννοιες με ένα και μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό. Βαίνουν στην ίδια γραμμή, αλλά υπάρχουν στα άκρα. Οποιοσδήποτε από εμάς, μπορούμε να πούμε, κατέχει κάλλιστα και τις δύο αυτές ιδιάζουσες διαφορές-χαρακτηριστικά. Είναι γνώριμο άλλωστε ότι ο άνθρωπος αποτελείται από αντιθετικά ζεύγη που κυμαίνονται στα άκρα μίας ευθείας γραμμής με αρχή και τέλος.
Είναι γνωστό εκείνο το «μπέρδεμα» άλλωστε που γίνεται σκόπιμα. Προφανώς και δεν μπορεί κανείς να μπερδέψει πραγματικά έννοιες που φέρουν άκρως αντίθετες συνέπειες και επιπτώσεις. Το κοινό που μοιράζονται τα δύο αυτά άκρα είναι η αναπαράσταση ενός «εγώ» με αμφίσημες υποστάσεις: μία συναισθηματική και μία «υλική». Αυτό το κοινό τους σημείο είναι το σημείο των δύο παραπάνω συμμετρικών διαφορών.
Η συναισθηματική, αφενός, αντιπροσωπεύει το εγώ που γνωρίζει τις δυνατότητές του, δεν τις υπερεκτιμά και αντιτίθεται σε οποιαδήποτε προσβολή. Έχει επίγνωση κι επιδιώκει να διεκδικήσει την καλύτερη δυνατή μεταχείριση που μπορεί να λάβει αναλογικά με την αξία του. Αυτή είναι μία προσωπική εκδοχή της αξιοπρέπειας. Η «υλική», αφετέρου, απεικονίζει ένα εγώ αρκετά πιο επιφανειακό με απώτερο στόχο την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων. Αναζητά την καλύτερη δυνατή μεταχείριση χωρίς να μπορεί να την ανταποδώσει. Διατηρεί μία αλαζονική συμπεριφορά, μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και προσπαθεί με κάθε μέσο να προστατεύσει αυτή την ιδέα. Βρίσκεται στους τέσσερις τοίχους, χωρίς να αφήσει κάποιον να του δείξει άλλη κατεύθυνση. Ένας εναλλακτικός προορισμός θα σήμαινε ταυτόχρονα την υπέρτατη προσβολή. Η χρήση της «αξιοπρέπειας» είναι η ιδανική άμυνα για εκείνους γιατί δε θέλουν να κάνουν παραδοχές. Να δείξουν δηλαδή τις αδυναμίες τους.
Επομένως, μία πιθανή ομολογία θα ήταν ότι ο εγωισμός και η αξιοπρέπεια εντατικοποιούνται ή ελαχιστοποιούνται σε ένταση ανάλογα με τη γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας, με το χώρο και τη θέση που τον τοποθετούμε σε καταστάσεις.
