Ποιος είπε πως το τέλος μιας σχέσης είναι ταυτόχρονα και το τέλος του κόσμου; Ποιος είπε ότι επειδή εσύ συμπεριφέρθηκες σκάρτα, πρέπει εγώ να βγω από το ροζ συννεφάκι μου; Συγγνώμη, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα, τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Είναι πολύ λογικό το τέλος μιας σχέσης, πόσο μάλλον όταν δεν είναι δική μας επιλογή, να μας φθείρει και να μας κάνει να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Νιώθουμε ένα κενό, μια απογοήτευση απ’ όλο τον κόσμο αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό που δοθήκαμε και δεθήκαμε και στο τέλος τον διαψεύσαμε. Η αυτοπεποίθηση έχει κατρακυλήσει, βρίζουμε όλους τους άντρες (όχι άδικα πολλές φορές είναι η αλήθεια) και όλο αυτό συνεχίζεται σε έναν φαύλο κύκλο. Και; Τι καταφέραμε; Κάναμε τον πρώην να πονέσει; Δεν θέλω να σε τσιτώσω, αλλά ο πρώην μια χαρά περνάει τώρα, εμείς έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ένας ακόμη ακατάλληλος πρώην στο ερωτικό μας ιστορικό δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας κόβει τα φτερά. Προφανώς, για να ανήκουν όλοι αυτοί στο παρελθόν κάτι σημαίνει. Kαλό είναι να διώχνουμε τους σκάρτους ανθρώπους από τη ζωή μας κάνοντας χώρο γι’ αυτούς που αξίζουν μια καλή θέση σ’ αυτήν. Και ναι, μιλώ για την αληθινή αγάπη που τόσα έχουμε ακούσει γι’ αυτήν και ίσως ποτέ να μην έχουμε βιώσει. Γι’ αυτήν που κι εσύ ονειρεύεσαι και που δεν πρέπει να ντρέπεσαι να κυνηγάς. Η μανία μάλιστα αυτή μεγαλώνει όταν βγαίνεις ξανά και ξανά από ακατάλληλες σχέσεις.
Άρα, εσύ φίλε μου που μας παράτησες μη νομίζεις ότι θα τρέχουμε πολύ καιρό πίσω σου και θα μυξοκλαίμε. Αντιθέτως, πολύ σύντομα θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας και βγαίνοντας πιο δυνατές θα ψάξουμε να βρούμε ανθρώπους που μας αξίζουν, που θα κάνουν την καρδιά μας να χτυπήσει και πάλι δυνατά. Όσο μακρινό και να ‘ναι, δεν θα πάψουμε ποτέ να το κυνηγάμε. Ποιος δεν θέλει άλλωστε να γευτεί έστω μια φορά στη ζωή του την αληθινή αγάπη;
