Μια δύσκολη και πολύ επίκαιρη αυτό τον καιρό κατάσταση στην οποία εχουμε βρεθεί – αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από εμάς – είναι το «φάντασμα» των Πανελληνίων. Για κάποιους όχι και τόσο μεγάλη υπόθεση, για άλλους θυσία ενός ή και δύο χρόνων, κυνήγι στόχων και ονείρων μιας ολόκληρης ζωής. Λίγο πολύ όμως, η όλη διαδικασία έχει καταφέρει να τρομοκρατήσει τους νέους με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Και στο σημείο αυτο, ας κάνουμε ενα fast forward.
Αποφοίτηση φοιτητών μιας ολόκληρης γενιάς, της δικής σας, της δικής μας. Πτυχία κορνιζαρισμένα στους τοίχους σε εμφανές σημείο. Παραπέρα, αχρησιμοποίητες παρτιτούρες μουσικών που κυνήγησαν την ιατρική για να «συνεχίσουν την οικογενειακή παράδοση». Μπαλαρίνες με πτυχία οικονομικών για χάρη μιας έτοιμης δουλειάς που «δεν θα τις άφηνε ποτέ να πεινάσουν». Αθλητές που έτρεξαν τον τελευταίο τους γύρο αρκετό καιρό πριν, γιατί έπρεπε να διαβάσουν για τη Νομική που «έχει περισσότερη ζήτηση». Ο κοινός παρονομαστής είναι ένας: όνειρα θυσιασμένα στο βωμό μιας οικονομικής ευμάρειας που υπόσχεται ευτυχία και ασφάλεια.
Με τις παρτιτούρες ομως, τι συνέβη; Πότε ακριβώς θυσιάσαμε όλα αυτά τα όνειρα χωρίς να το καταλάβουμε; Ποιoς μας κράτησε τη μεγάλη στιγμή του μηχανογραφικού που διστάσαμε να κάνουμε κλικ στη σχολή που πάντα ονειρευόμασταν; «Ονειρευόμασταν»: πληθυντικός, διττός θα έλεγε κανείς. Πληθυντικός γενίκευσης – «ονειρευόμασταν» εμείς οι νέοι, ή πληθυντικός κυριολεξίας, όπου τα όνειρα μας συμβιβάστηκαν για να ειναι κοινά με άλλων;
Στις κοινωνικές επιστήμες υπάρχει μια θεωρία που ισχύει αρκετά και στην περίπτωση αυτή, σύμφωνα με την οποία καμία επιλογή δεν μπορεί να ειναι ολοκληρωτικά δική μας, αφού επηρεαζόμαστε και συμβιώνουμε με τον κοινωνικό μας περίγυρο από τον οποίο εξαρτώνται και οι πεποιθήσεις μας. Ομως μήπως περνάμε τη λεπτή γραμμή μεταξύ επιρροής και πειθαναγκασμού; Μήπως καταλήγουμε να κουβαλάμε και να παλεύουμε για όνειρα αλλων;
Η αλήθεια είναι πως τον καιρό αυτό περνούν απο το μυαλό μας σκέψεις κάθε είδους που τρέχουν από και προς κάθε κατεύθυνση. Χρήματα, ασφάλεια, η άποψη των άλλων, οι προσδοκίες των άλλων, η αποκατάσταση, η ικανοποίηση. Όντας, λοιπόν, πελαγωμένοι και «άμαθοι» λόγω ηλικίας – «ειναι παιδί ακόμη, δεν ξέρει» – καταφεύγουμε για γνώμες και συμβουλές σε δικούς μας ανθρώπους, περιμένοντας να μας κατευθύνουν σε εναν δρόμο «σωστό» και σίγουρα ήδη περπατημένο.
Και εκεί ειναι που συχνά ξεκινά το πρόβλημα. Η «γνώμη» παίρνει τη μορφή του «κηρύγματος», μεταφέροντας φόβους, ανησυχίες, φιλοδοξίες, ακόμη και προσωπικά απωθημένα των γύρω μας, όπου μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο το χάος. «Μήπως είχε δίκιο η μητέρα μου που με πιέζει να δηλώσω το πιο υψηλόβαθμο που μπορώ να πιάσω; Μου αρέσει αυτό, αλλα αν δε βρω ποτέ δουλειά. Αν μείνω μόνο με τα όνειρα;». Έτσι, καταλήγουμε σε μια Ελλάδα του 2016 με υπερκορεσμό στα δικηγορικά επαγγέλματα, αδιόριστους γιατρούς και καθηγητές και ένα πλήθος τσακισμένων ονείρων και ταλέντων που δεν ξεδιπλώθηκαν ποτέ.
Δε διαφωνεί κανείς πως οι συμβουλές αυτές δίνονται πάντα καλοπροαίρετα, υποκινούμενες από αγάπη και ανιδιοτέλεια των δικών μας ανθρώπων που θέλουν το καλύτερο για εμάς. Ομως συχνά ο ορισμός του καλύτερου για εμάς διαφέρει ανάλογα την οπτική γωνία. Και στην περίπτωση αυτή, ο μόνος φακός μέσα απ΄τον οποίο θα πρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα είναι ο δικός μας. Η ζωή που θα ζήσουμε ειναι αποκλειστικά δική μας και ειναι μια ζωή γεμάτη ευκαιρίες, που θα ανοίγονται όλο και περισσότερες μπροστά μας όσο κυνηγάμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε. Ο δρόμος ειναι δική μας επιλογή και η διαδρομή ενα δικό μας ταξίδι!
Γράφει η Νικολέτα Γεωργίου
