Ο έρωτας πάντα ήταν η κινητήρια δύναμη του ανθρώπου και πάντα τον ωθούσε, όταν βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση, να λειτουργεί με χαμόγελο, αγάπη και γενικά η καθημερινότητα του να εξελίσσεται σε άλλους ρυθμούς. Ο έρωτας έχει άλλο πρόσωπο, είναι διαφορετικός σε όποια ηλικία έρθει. Πάντα όμως δίνει ενέργεια, δύναμη, αγάπη για την ζωή.
Γνωρίζοντας αυτό το συναίσθημα και όλα τα οφέλη του, θέλουμε να νιώσουμε ερωτευμένοι και πάνω σε αυτή την ανάγκη βρίσκουμε έναν άνθρωπο όπου χτίζουμε όλες τις ελπίδες μας και έτσι τον ερωτευόμαστε. Ή νομίζουμε ότι τον ερωτευόμαστε! Την σεξουαλική έλξη την μπερδεύεις με τον έρωτα, ενώ τον αληθινό έρωτα πότε με την σεξουαλική έλξη. Η ανάγκη αυτή δημιουργεί μέσω σκέψης μια υποβολή στο να νιώθουμε ερωτευμένοι, το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό δεν είναι πάντα έρωτας, αλλά μια ανάγκη.
Μετονομάζουμε την επιθυμία σε ανάγκη και η ανάγκη αυτή σωματοποιείται, με όλες μας οι ορμόνες να χορεύουν στον ρυθμό του έρωτα. Βεβαίως, έχουμε περιπτώσεις όπου σε αυτή την κατάσταση υπάρχει η συμμετοχή των δύο, και έτσι η σχέση εξελίσσεται. Όμως δυστυχώς και καταγεγραμμένα αυτό είναι σπάνιο, γιατί από ανάγκη και υποβολή τίποτα δεν μπορεί να γίνει, μόνο από επιθυμία και σωστό timing.
Θέλοντας να δώσω μια άλλη υφή στην έννοια του έρωτα, υπάρχει πάντα και η πλευρά του να είμαστε ερωτευμένοι με την ζωή, με τον αέρα που αναπνέουμε, ακόμα και με την πέτρα που συναντάμε στο διάβα μας. Όταν πραγματικά ερωτευτούμε την ζωή μας, μπορούμε να ερωτευτούμε ακόμα και τον φίλο μας (δεν εμπλέκονται άλλα συναισθήματα) , τότε η ζωή μας αλλάζει τροπή.
Θέλω να τονίσω ότι δεν ερωτευόμαστε μόνο το αντίθετο φύλο, αλλά την ίδια μας την ζωή, ερωτευόμαστε τον εαυτό μας – πάντα με ταπεινότητα – χωρίς έπαρση και μόνο τότε όλα αλλάζουν. Νιώθουμε πραγματικά γεμάτοι και ο έρωτας θα βρίσκεται σίγουρα προ των πυλών. Ερωτευόμαστε όταν το επιθυμούμε, όταν έρθει, όχι όταν το έχουμε ανάγκη. Την ίδια αίσθηση την αντλούμε από τον έρωτα προς την ζωή!
