Άραγε πως θα ήταν η μέρα μου χωρίς ραδιόφωνο; Το έχω αναρωτηθεί πολλές φορές και δεν έχω καταλήξει κάπου ακόμα. «Υπάρχει και το Youtube», θα πει με περίσσιο θάρρος ένας φίλος που έχει συνηθίσει να ακούει αυτά τα είκοσι τραγούδια, που κατέβασε και έβαλε στο κινητό του. «Ναι, αλλά το ραδιόφωνο δεν είναι μόνο μουσική φίλε μου», θα του απαντήσω. Το ραδιόφωνο είναι ένα απομεινάρι ανθρωπιάς σε ένα τεχνοκρατικό, γρήγορο και αγχώδη κόσμο.
«Μάλλον υπερβάλλεις λιγάκι», σκέφτεσαι τώρα που διαβάζεις το κείμενο. Είναι αλήθεια όμως. Θυμήσου: όταν βρίσκεις την συχνότητα του σταθμού που ακούς τα τελευταία χρόνια ξέρεις πως θα είναι εκεί, για μια ακόμη μέρα, οι φωνές που έχει συνηθίσει να ακούς και αυτό από μόνο του είναι πολύτιμο. Σε μια περίοδο που όλα γύρω μας και μέσα μας αλλάζουν με ταχύτητες μεγαλύτερες από την τελική του Flash, αυτές οι φωνές είναι εκεί για να σε κάνουν να χαλαρώσεις, να γελάσεις, να ξεχαστείς. Δεν έχει σημασία πόσο δύσκολη ήταν ή αναμένεται να γίνει η μέρα σου. Ξέρεις πως στις φωνές μπορείς να βασιστείς.
Το ραδιόφωνο όμως είναι και μουσική. Είναι όλη αυτή η μουσική που δεν γνωρίζεις ακόμα, αλλά σίγουρα θα σου άρεσε να μάθεις, σε συνδυασμό με κομμάτια που μόλις ακούς την πρώτη νότα, γουρλώνεις τα μάτια και ύστερα τα κλείνεις, ώστε να χαθείς στο ρυθμό όσο σιγοτραγουδάς του στίχους. Δεν συγκρίνεται με καμία playlist, ούτε με τα αγαπημένα σου τραγούδια μαζεμένα σε ένα φάκελο. Η μουσική του ραδιοφώνου αφουγκράζεται τη μέρα. Αφουγκράζεται τον καιρό και τον κόσμο της πόλης. Είναι βγαλμένη, ώστε να ταιριάζει στη διάθεση σου. Δεν θα ακούσεις κομμάτια που σου θυμίζουν καλοκαίρι, ένα πρωί που οι θερμοκρασίες θυμίζουν σκορ ομάδας σε αγώνα ποδοσφαίρου. Η μουσική, που έχουν διαλέξει οι φωνές για εσένα, είναι αποκλειστικά για εκείνη τη μέρα και εκείνη την στιγμή.
Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι αποτελεί μια ακόμη παρέα σου. Την συντροφιά σου στα αποπνικτικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ώστε να απομονώσεις τους ήχους του λεωφορείου, γιατί πολύ απλά δεν σε κόφτει στο ελάχιστο να μάθεις πως έκανε τους κεφτέδες της η κυρία Σούλα, που κάθεται πίσω σου και αρκετά φωναχτά το περιγράφει στο τηλέφωνο σα μια δεύτερη Βέφα. Είναι η διαφυγή σου όταν διαβάζεις, αλλά χρειάζεσαι να ακούσεις και μια ανθρώπινη λαλιά, ώστε να σιγουρευτείς ότι ακόμη είσαι σε θέση να αποκωδικοποιήσεις τις ανθρώπινες ιαχές.
Το ραδιόφωνο επομένως είναι εκεί για εσένα. Μην μου πεις όμως ότι και αυτοί κάνουν τη δουλειά τους όπως και οι άλλοι της τηλεόρασης. Λάθος. Οι φωνές του ραδιοφώνου σε έχουν όση ανάγκη του έχεις και εσύ. Χρειάζονται την παρέα σου όσο εσύ τη δικιά τους. Χαίρονται να μοιράζονται αγαπημένη τους μουσική και να μπαίνει στη λίστα με τα δικά σου αγαπημένα κομμάτια. Είναι ένα απομεινάρι ανθρωπιάς σε ένα τεχνοκρατικό, γρήγορο και αγχώδη κόσμο. Τώρα νομίζω πως πλέον με πιστεύεις.
