Ρε παιδιά, πραγματικά. Θέλω σαν ευσυνείδητοι πολίτες του δημοκρατικού αυτού κράτους, να διαβάσετε το άρθρο αυτό και με το χέρι στην καρδιά να φωνάξετε «Έχεις δίκιο, βρε τρελέ, πες τους κι άλλα! Μην σταματάς να γράφεις αγόρι μου! Είσαι θεός!». Βασικά, διαβάστε.
Ξυπνάς το πρωί να πας δουλειά (αν βέβαια έχεις δουλειά, που δεν νομίζω) και προχωράς αργά και σταθερά προς τον Ναό του Σπιτιού που λέγεται κουζίνα. Ανοίγεις το μόνο ντουλάπι που κάνει focus το μάτι σου το πρωί, αυτό με τον καφέ. Τον παίρνεις με ευλάβεια στα χέρια σου, φιλάς το κουτί – αν είσαι ανώμαλος – και ανοίγεις με πάθος το καπάκι. Βάζεις όσες κουταλιές αντέχεις και, αν δεν είσαι παππούς διαβητικός με το ένα πόδι στον τάφο, πετάς και ένα δύο κουταλάκια ζάχαρη, έτσι για το καλό.
Για να μην πολυλογώ, χτυπάς το φραπέ, προσθέτεις γάλα άπαχο, πλήρες, γαϊδούρας, ζέβρας ή ό,τι άλλο γάλα θες και πας δειλά-δειλά στην κατάψυξη… Σημειώστε πως, ενώ γράφω το άρθρο αυτό, το αίμα μου βράζει σε 630 βαθμούς Φαρενάϊτ, γιατί πολύ απλά έχω νεύρα. Πολλά νεύρα. Γιατί έχω νεύρα; Επειδή, ενώ ανοίγω την κατάψυξη να πάρω τα παγάκια και να παίξω μπάσκετ με το ποτήρι μου (στ΄αλήθεια το κάνω), παίρνω την παγοθήκη και ΝΑΙ! Είναι άδεια. Άδεια. Α-Δ-Ε-Ι-Α. Α-Σ-Τ-Ο-Δ-Ι-Α-Λ-Ο.
Αυτό το λέμε έγκλημα, ρε φίλε. Πως μπόρεσες ρε άγνωστε, ρε καθίκι, ρε καραγκιόζη να κάνεις τέτοιο απάνθρωπο πράγμα; Πως μπόρεσες ρε κατακάθι της κοινωνίας να με πληγώσεις τόσο βάναυσα; Τα παγάκια είναι τόσο σημαντικά για τον άνθρωπο, όσο σημαντικό είναι το μαρούλι για τα ιγκουάνα, όσο σημαντικό είναι το καζανάκι για την τουαλέτα (άλλη θεά και αυτή), όσο σημαντικά είναι τα σκατά για τις μύγες. Και μην ακούσω δικαιολογίες του τύπου «Ξέχασα να τα γεμίσω» ή «Συγνώμη, δεν θα επαναληφθεί».
Να την βράσω με φασολάκι γιαχνί την συγγνώμη σου. Αν με την συγνώμη διορθώνονταν όλα, τότε θα έβαζα λίγο συγγνώμη στο φραπέ, τα ιγκουάνα θα έτρωγαν συγγνώμη και οι μύγες το ίδιο.
Λοιπόν, φιλαράκο, αν ξαναδώ άδειες παγοθήκες σε θάλαμο, πολύ επιηκώς θα σε καλέσω σε δείπνο, σε ένα εξωτικό εστιατόριο, θα φάμε, θα πιούμε και όταν θα φας μέχρι σκασμού, εγώ θα σηκωθώ και θα αρχίσω να φωνάζω «Γιατί έπρεπε να μου κλάσεις τώρα; Ήταν ανάγκη τώρα αυτό;». Καλό βράδυ…
