Η Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1981, για να διαδώσει και για να δυναμώσει τα ιδανικά της ειρήνης και της μη βίας ανάμεσα στα έθνη. Από το 2001 η Ημέρα αυτή γιορτάζεται στις 21 Σεπτεμβρίου. Στο όνομα μίας εκ των μεγαλυτέρων αξιών όπως είναι η Ειρήνη όμως, πόσο προσποιητή φαίνεται αυτή η παγκόσμια ημέρα εορτασμού της φέτος; Μα, σε ποια Ειρήνη αναφέρονται; Όταν ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία δεν έχει τέλος, όταν οι άνθρωποι κάθε φυλής, κάθε θρησκεύματος, κάθε κοινωνικής θέσης και κάθε οικονομικής κατάστασης είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο.
Τις τελευταίες μέρες, σάλος επικρατεί με τις δηλώσεις ξένου πρωθυπουργού και για τμήματα της δικής μας πατρίδας. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ επί του θέματος, αυτό με κάνει να τρομάζω. Ναι, τρομάζω! Τρόμαζω, καθώς σκέφτομαι πόσο εύκολη είναι η αρχή ενός νέου πολέμου και πόσο έτοιμος μπορεί να είναι ξανά ο «άνθρωπος» να προκαλέσει απώλειες, πόνο, πληγές. Σε αυτά τα τρία, όμως θέλω να σταθώ. Πόσες απώλειες ψυχών είδαμε τον τελευταίο καιρό στο Αιγαίο, πόσος πόνος για τους ανθρώπους αυτούς που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους με μόνη ελπίδα ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τα παιδιά τους και πόσες πληγές από τον ξεριζωμό τους από μία πατρίδα που δεν θα ξαναδούν ποτέ, τουλάχιστον έτσι όπως την άφησαν.
Πόσο κουράγιο για τη μάνα που αναγκάζεται να βάλει το παιδί της σε μία βάρκα με κίνδυνο της ζωής και των δύο, με στόχο να προσφέρει στο σπλάχνο της μια ζωή δίχως πόλεμο, μία ζωή γεμάτη ειρήνη, μία ζωή με ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτό της εκπαίδευσης και της μάθησης. Ο πόλεμος όμως, η ανθρωποφαγία, η ξενοφοβία βγάζουν στους ανθρώπους το χειρότερο τους εαυτό, τα χειρότερα τους ένστικτα. Και αιώνια θύματα «των καιρών» τα μικρά παιδιά, οι αθώες παιδικές αυτές ψυχές που παρά τον αβάσταχτο πόνο προσπαθούν ακόμα να μη χάσουν το χαμόγελο τους. Αρνούνται λένε κάποιοι σύλλογοι γονέων να μορφωθούν αυτα τα παιδιά στις ίδιες τάξεις με τα δικά τους, αρνούνται άλλοι σύλλογοι να παραχωρήσουν δημόσιες εγκαταστάσεις ως στέγες-σχολεία για τα παιδιά αυτά, έστω και μακριά από τα ελληνικά δημόσια. Και κάπως έτσι, οι γονείς αυτοί ανατρέφουν τα παιδιά τους, αυτά τα παιδιά τα οποία όσα δεν καταφέρουν να ξεφύγουν απο την μοχθηρία των γονιών τους γίνονται έτοιμα να αρχίσουν ένα νέο πόλεμο. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται..
Και κάπου εδώ θα ήθελα να παραθέσω κάποιους στίχους απο το ποίημα «Ειρήνη» του Γ. Ρίτσου:
«Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ΄ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ΄άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.»
Η Ειρήνη είναι αξία, την οποία ο υγιής νους θεωρεί ανάγκη, ο νους ανεξαρτήτου χρώματος, εθνικότητας, φυλής, φύλου, θρησκεύματος, κοινωνικής θέσης και οικονομικής κατάστασης. Όλα αυτά πολλοί πιστέυουν πως μας χωρίζουν, άλλοι πάλι μιλούν για ανοχή στη διαφορετικότητα. Εγώ πάλι πιστευώ στην αγάπη για τη διαφορετικότητα, καθώς το μόνο πράγμα που μας χωρίζει είναι η κακία στις ψυχές και η έλλειψης αγάπης.
Τη μέρα, λοιπόν, που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ΕΙΡΗΝΗ. Και όπως είπε και ο Νέλσον Μαντέλα «φαίνεται πάντα αδύνατο μέχρι να γίνει»!
Γράφει η Εύα Σμαραγδάκη
