Κάθε χρονιά τέτοιες μέρες, φτάνει η στιγμή του απολογισμού του προηγούμενου έτους. Πόσες χαρές πήραμε την χρονιά που πέρασε, πόσες λύπες και στεναχώριες βιώσαμε, τι πήραμε, τι δώσαμε. Σημαντικά μαθήματα που μας δίνει η ζωή μέσα σε έναν χρόνο. Κι αν όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, φαντάσου τι μπορεί να φέρει ο καινούργιος.
Πιάνοντας, λοιπόν, ένα-ένα όσα περάσαμε, άλλοι δίνουμε μια υπόσχεση στον εαυτό μας να αλλάξουμε όσα μας βαραίνουν, και άλλοι υποσχόμαστε να μην αλλάξουμε ποτέ. Πού ξέρεις; Ίσως ο περίγυρος μας να βλέπει πιο καθαρά την σταθερότητα ή την αστάθεια μας.
Άλλωστε, δεν βλέπουμε πάντα το πόσο αλλάξαμε σε σχέση με πέρσι, δεν βλέπουμε πάντα τα άλματα ωριμότητας που κάνουμε μέρα με τη μέρα. Στην τελευταία μέρα κάθε έτους όμως, όλα ως δια μαγείας, κάνουν ένα μπαμ και εμφανίζονται μπροστά μας σας ταινία μικρού μήκους, με πρωταγωνιστή ποιόν άλλον; Τον εαυτό μας.
Αν τα βάλουμε κάτω, θα δούμε ότι όλα αλλάζουν ακόμα κι αν φαίνεται ότι μένουν στάσιμα. Στάσιμη μένει και η ρίζα του δέντρου, όμως τα φύλλα ανθίζουν, πέφτουν και ξανανθίζουν. Κάτι παρόμοιο μπορούμε να υποθέσουμε και για μας, αφού η πάστα μένει σταθερή και μόνο η ωρίμανση αλλάζει με τις εμπειρίες.
Ένα είναι το σημαντικό: Να αγαπάμε αυτό που είμαστε περισσότερο από πέρσι και του χρόνου να το αγαπήσουμε περισσότερο από φέτος. Κι αν μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό και μέρα με τη μέρα, ακόμη καλύτερα και για μας, αλλά και για όσους μας αγαπάνε. Η καλή χρονιά εξαρτάται πάντοτε και από εμάς, αφού εμείς θα είμαστε πάντα οι πρωταγωνιστές της ζωής μας.
