Γιατί κοιτάμε πίσω στο παρελθόν; Γιατί το αναπολούμε ή καλύτερα γιατί επιθυμούμε να επιστρέψουμε σε αυτό; Γιατί το αφήνουμε να μας ενοχλεί και να μας αναστατώνει; Γιατί μόλις μας χτυπήσει την πόρτα τρέχουμε να ανοίξουμε;
Το παρελθόν είναι μία έννοια συνυφασμένη με την συνήθεια, την οικειότητα, με αυτό που γνωρίσεις και αυτό το ίδιο που σε έκανε να αισθανθείς στο έπακρο. Συναισθήματα που έχουν ακουμπήσει την υπερβολή, σκέψεις που έχουν οδηγήσει σε νοερά ταξίδια και χάδια των οποίων το άγγιγμα κατάφερε να ανθίσει κήπους και λουλούδια εξωτικά. Το παρελθόν έρχεται να σου υπενθυμίσει αυτή την πανδαισία.
Όμως αυτό που εύκολα λησμονείτα, είναι πως το παρελθόν χαρακτηρίζεται έτσι για κάποιον λόγο, άνθρωποι έγιναν παρελθόν επειδή δεν μπορούσαν να ενταχθούν στο μέλλον. Πολλές φορές όμως αυτοί οι άνθρωποι επιστρέφουν και εμείς τους αφήνουμε να μας αποπροσανατολίσουν, τους επιτρέπουμε να μας μπερδεύουν, να μας συγχέουν συναισθηματικά και πνευματικά. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι αναπολούν περισσότερο τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα με τα οποία είναι συνδεδεμένες παρά τον άνθρωπο. Το πως ένιωθες είναι αυτό που αποπροσανατολίζει ή το πως θα ήθελες να νιώσεις και δεν πρόλαβες, δεν σου δόθηκε η ευκαιρία.
Αγαπάς, βέβαια, το πρόσωπο που προκάλεσε αυτή την έκρηξη, λατρεύεις όμως περισσότερο την έκρηξη αυτή καθαυτή. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να εμμένουν σε αυτό που τους πλήγωσε, σε αυτό που δεν εκπληρώθηκε, για αυτόν ακριβώς τον λόγο αφήνουν το παρελθόν να τους αναστατώνει και να περιπλέκει τις σκέψεις και τα αισθήματα δημιουργώντας ένα χάος, μία απύθμενη άβυσσο.
Μα για να έχει φύγει κάτι, υπάρχει κάποιος λόγος, για να μην συνεχίζει να θεωρείται παρόν ή μέλλον, σημαίνει πως πρέπει να κοπεί η οποιαδήποτε σύνδεση που υπάρχει, ώστε να μπορεί να βιωθεί το τώρα και όχι το τότε.
