Με το που γκούγκλαρα τον παραπάνω τίτλο, η μηχανή αναζήτησης μου εμφάνισε δεκάδες άρθρα, παντελώς άσχετα με αυτό που έψαχνα. «Πώς να καταλάβεις ότι σε θέλει», «Μ’αγαπάει, δε μ’αγαπάει» και «Κάν’ τον να λιώνει για σένα» ήταν μόνο μερικά από αυτά τα όχι ιδιαίτερης εμπνεύσεως και πρωτοτυπίας άρθρα. Φαντάζομαι πως το να δηλώνεις ότι δε χρειάζεσαι το ισχυρό –όπως αρέσκεται να επονομάζεται- φύλο στη ζωή σου δεν είναι ακόμη όσο αυτονόητο φάνταζε αρχικά στο μυαλό μου, πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, «χρειάζομαι» άρα είναι ζωτικής σημασίας για μένα, αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου κι όχι απλώς συνοδευτικό. Έρχεται που λες εκείνη η στιγμή που το μυαλό σου διαχωρίζει τις έννοιες «χρειάζομαι» κάποιον και «θέλω» κάποιον. Και δεν εννοώ βιολογικά, αυτό ελπίζω να είναι ήδη δεδομένο. Αναφέρομαι κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι. Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μια σχέση δεν είναι η μοναδική πηγή συναισθηματικής κάλυψης και πληρότητας. Σαν άνθρωποι είμαστε τόσο πολυδιάστατοι και περίπλοκα κουρδισμένοι που μόνο ένας έρωτας δε θα μπορούσε να καλύψει όλες αυτές τις διαστάσεις της προσωπικότητάς μας.
Οπότε, για να απαντήσω συνοπτικά στην ερώτηση του τίτλου, δε χρειάζομαι έναν άντρα στη ζωή μου, γιατί η ζωή μπορεί και κυλάει χωρίς αυτόν. Κάποιες φορές επιλέγω να έχω κάποιον στη ζωή μου γιατί έτσι η ζωή περνά πιο ευχάριστα. Και ουδέν κακό με το να θες έναν άντρα στη ζωή σου. Να τον θες έτσι αόριστα ή και με πάθος, για λίγο, για πολύ ή για πάντα.
Άλλες φορές πάλι νιώθω ότι πιέζομαι να έχω κάποιον δίπλα μου, για να βάλω ένα «τικ» σε όλες τις φτιαχτές ανάγκες που από μικρή μου είχαν μάθει να έχω. Και οι ανάγκες αυτές δε διαφέρουν και πολύ σε γραφικότητα από βασιλοπούλα παγιδευμένη στον πύργο της, σε αναμονή πρίγκιπα ή υπερήρωα ή ό,τι της βρίσκεται τέλος πάντων. Βέβαια, αν είσαι παγιδευμένος-η σε πύργο, δε σε νοιάζει να έχεις ερωτική χημεία με τον σωτήρα σου, φτάνει απλά να κάνει τη δουλειά του. Αλλά όχι, στα παραμύθια μάθαμε πως έρωτας και σωτηρία πάνε αγκαζέ, άρα «αυτός που περιμένω, αυτός, αυτός» είναι απαραίτητος για την επιβίωσή μου, την άνεσή μου, ίσως και την ικανοποίηση των γονιών μου.
Κουνάς το κεφάλι αρνητικά, αλλά το έχεις σκεφτεί κι εσύ. Έχεις σκεφτεί ότι κάποιες φορές είναι βολικότερο να είσαι με κάποιον, που μπορεί να μη σου καλύπτει όντως κάποιες ζωτικές ανάγκες, αλλά σου καλύπτει τις ανάγκες που η κοινωνία θα περίμενε να έχεις. Και κυρίως σου καλύπτει την ανάγκη του να μην της πηγαίνεις και πολύ κόντρα γιατί δε ξέρεις τις συνέπειες. Γι’ αυτό και διστάζεις να πεις ότι δε χρειάζεσαι έναν άντρα στη ζωή σου, γι’ αυτό και δεν υπήρχε κανένα σχετικό άρθρο στη μηχανή αναζήτησης, γι’ αυτό και θα υπάρξουν άτομα που θα σε κατηγορήσουν για «μισανδρισμό» και μόνο από αυτή σου τη δήλωση.
Το ρήμα «χρειάζομαι» φέρει μια αίσθηση παθητικότητας. Αυτή ακριβώς η παθητικότητα, αναδυόμενη από αδυναμία κάλυψης προσωπικών αναγκών και κόμπλεξ επιβεβαίωσης, είναι ανεπιθύμητη. Θεωρίες «άλλου μισού», αποκρύπτουν την πραγματική ικανότητα των ανθρώπων για δημιουργία, επιτυχία κι εξέλιξη. Είμαστε ολοκληρωμένες οντότητες, μονάδες που κάποιες φορές σε δυάδες φτιάχνουμε όμορφους συνδυασμούς. Παραμένουμε όμως μονάδες, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Μπορεί όλα αυτά να μην είναι κάτι παραπάνω από παιχνίδι λέξεων για πολλούς, ωστόσο ο τρόπος που επιλέγουμε τις λέξεις είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα φαινόμενα της ζωής και αυτοπροσδιοριζόμαστε. Αυτό είναι και το πραγματικό στοίχημα τελικά: αυτό που όντως χρειαζόμαστε ως γυναίκες, είναι να αναπλάσσουμε την αντίληψή μας για τον εαυτό μας, βασισμένες στους δικούς μας προσωπικά ορισμένους στόχους, κι όχι σε αυτούς που μας έμαθαν από μικρές να έχουμε.
