Πολλοί αντιμετωπίζουν εκείνο το «σχολικό» όταν έρχεται η στιγμή να δώσουν μάθημα. Είναι η στιγμή που είτε έχεις αγχωθεί επειδή είσαι αδιάβαστος, είτε επειδή ο καθηγητής σου σε κόβει διαρκώς.
Ξαφνικά, εκεί που έχεις κάτσει να αφιερώσεις χρόνο να διαβάσεις μία εβδομάδα πριν και όχι μία μέρα πριν, τα βλέπεις όλα σκούρα. Βλέπεις οτι η ύλη ξεπερνά τα όρια του φυσιολογικού για΄σένα, οπότε αποκτάς τάσεις φυγής. Τα τριψήφια νούμερα πάντα δυσκολεύουν στην ανάγνωση. Το πτυχίο απομακρύνεται όλο και περισσότερο, ενώ η κάρτα διαρκείας στην βιβλιοθήκη έχει πάρει φωτιά. Φτάνεις στο σημείο να διαβάζεις 8ωρα, εκεί που αφιέρωνες μία ώρα με το ζόρι. Τα πράγματα δυσκολεύουν.
Δεν ξέρω πόσοι έχουν προφορικά μαθήματα και απομόνωσαν διακριτικά το βιβλίο κάπου στο δωμάτιο. Αυτό ήταν το πρώτο κομμάτι απαισιοδοξίας. Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνα τα γραπτά που δεν έδωσες ή διάβασες και δεν έδωσες. Αυτά είναι η ελπίδα σου. Στην πραγματικότητα, η ελπίδα σου είναι ένα σκονάκι να εμφανίζεται μαγικά στην τσέπη, του οποίου οι απαντήσεις να ανταποκρίνονται στα θέματα, αλλά αυτά παραμένουν απόρρητα μεταξύ «συναδέλφων».
Βλέποντας κάποιες συνθήκες να αλλάζουν απογοητεύεσαι. Μα τα προσωπικά, τα επαγγελματικά πάντα επηρεάζουν και θα επηρεάζουν. Εσύ κάνε ό,τι μπορείς για να αλλάξεις τις συνθήκες. Χρωστάς; Αναρωτήσου γιατί και άλλαξέ το ή αλλιώς κάνε την υπέρβαση για΄σένα να τελειώνεις. Να ξεκινήσεις άλλα κεφάλαια στην ζωή σου, τα οποία έχεις σκεφτεί. Βλέπεις πράγματα να επαναλαμβάνονται. Μα να σε κόβει ο καθηγητής με τεσσάρια συνέχεια; Εφόσον βλέπεις ότι κάθε προσπάθεια δεν ανταμείβεται, κάνε την δική σου υπέρβαση, γιατί το απαιτούν οι συγκυρίες.
