Με την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης, η χώρα μας έκανε ένα μεγάλο βήμα για την καταπολέμηση της ομοφοβίας, αλλά και της καταπάτησης θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ένα μεγάλο βήμα για την ισότητα των ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών επετεύχθη, δίνοντας ανάσα ελπίδας σε πολλούς συνανθρώπους μας, παρά τις όποιες αντιδράσεις και ακραίες ομοφοβικές απόψεις που έχουν ακουστεί, κυρίως από εκπροσώπους της Εκκλησίας.
Η απαίτηση πολλών ομόφυλων ζευγαριών για το δικαίωμα στη γονεϊκότητα γεννά το ερώτημα στο αν η κοινωνία πρέπει να το δεχτεί. Και εδώ είναι που ο λόγος της Επιστήμης έρχεται να συγκρουστεί με θρησκευτικές προκαταλήψεις, στερεοτυπικές αντιλήψεις διαποτισμένες από άγνοια, την ίδια στιγμή που όλο και περισσότερες έρευνες αποδεικνύουν το αυτονόητο: ότι η ποιότητα των γονιών είναι εκείνη που δίνει αξία στο γονεϊκό τους ρόλο, κι όχι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός. Εξάλλου, αν κάνω λάθος διορθώστε με, οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι ήρθαν στον κόσμο από ομόφυλους γονείς.
Με τον όρο ομοφοβία δηλώνεται η εχθρική στάση, ο ρατσισμός και οι διακρίσεις που υφίσταται οι άνθρωποι που έχουν ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό. Ζώντας σε μία κοινωνία με υψηλά ποσοστά ομοφοβίας, η άρση των διακρίσεων που αφορούν τη σεξουαλικότητα του ατόμου είναι μία μεγάλη υπόθεση, με δεδομένη και τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η Εκκλησία και οι ξεκάθαρες ομοφοβικές της απόψεις. Η αρνητική στάση πολλών συμπολιτών μας στην παιδοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια οφείλεται στο γεγονός ότι θεωρούν ότι η οικογένεια δε θα είναι «φυσιολογική» ή ότι το παιδί δε θα μεγαλώσει σωστά, εννοώντας με τον παραδοσιακό τρόπο ανατροφής. Δε θα ήθελα, πραγματικά, να αναφερθώ στα λόγια εκπροσώπων της Εκκλησίας χαρακτηρίζοντας ανθρώπους ως «αποβράσματα», «μιάσματα» ή άλλους αισχρούς χαρακτηρισμούς.
Ανώμαλοι για εμένα είναι εκείνοι που κάτω από τα ράσα τους ασελγούν σε μικρά παιδιά. Μιάσματα είναι εκείνοι που κακοποιούν παιδιά ή ψηφίζουν νόμους που οδηγούν – και έχουν οδηγήσει- χιλιάδες από αυτά στην εξαθλίωση. Εγκληματίες είναι αυτοί που βομβαρδίζουν πόλεις και οδηγούν πολλά παιδιά στο θάνατο και στο να ξεβράζονται νεκρά σε ακτές. Αλλά δε βρίσκω τίποτα κακό σε δύο ανθρώπους που μεταγγίζουν αγάπη.
Η οικογένεια είναι ένας από τους αρχαιότερους και πιο διαχρονικούς θεσμούς σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, διότι μέσω αυτής παρέχονται όλα αυτά που έχει ανάγκη ένας νέος οργανισμός για να συντηρηθεί, τόσο σε υλικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, διότι μέσω αυτής μεταγγίζονται σε κάθε νέο άνθρωπο πρότυπα και αξίες που συμβάλλουν στην υγιή ανάπτυξη και την κοινωνικοποίησή του. Ταυτόχρονα, είναι και ένας θεσμός ο οποίος με το πέρασμα του χρόνου και των εποχών μεταβάλλεται και εγκολπώνει μέσα της απαιτήσεις που γεννά η πρόοδος της κοινωνίας και οι διαφορετικές ανάγκες συνύπαρξης των ανθρώπων. Πολλές κοινωνίες θεωρούσαν φυσιολογικά και αποδεκτά πρότυπα οικογένειας που στις ημέρες μας φαντάζουν ξεπερασμένα και απάνθρωπα. Στην αρχαία Ρώμη ο άνδρας σύζυγος είχε δικαίωμα ζωής επάνω στη σύζυγο και τα παιδιά του και αυτό θεωρούταν το σωστό, οι πατριαρχικές κοινωνίες που βασίστηκαν στην υποτίμηση της γυναίκας ως ανθρώπινης ύπαρξης, απαίτησαν υποδούλωση στην εξουσία του άνδρα και στον εξοβελισμό κάθε δικών της αναγκών και απαιτήσεων. Αυτά τα πρότυπα οικογενειών κάποτε ήταν τα κοινωνικά αποδεκτά και όμως παρήλθαν και –ευτυχώς για εμάς- ξεπεράστηκαν σε μεγάλο βαθμό. Διότι η οικογένεια αλλάζει, μεταβάλλεται με το πέρασμα των χρόνων, των αιώνων, δημιουργεί νέα πρότυπα οικογένειας που ξεπερνούν πια τη βιολογική συγγένεια και απορρίπτει κάποια άλλα.
Το γεγονός είναι ότι οι ετερόφυλοι, απλά και μόνο εξαιτίας της «φυσιολογικής» σεξουαλικής τους συμπεριφοράς μπορούν να αποκτήσουν παιδιά όποτε θελήσουν, ακόμη και για την πλάκα τους, ακόμη και μετά από μία τυχαία γνωριμία. Η βιολογική ικανότητα κάποιου να αναπαραχθεί δε σημαίνει ότι έχει και τη δυνατότητα να εκπληρώσει σωστά τα καθήκοντά του ως γονέας. Η ετερόφυλη σεξουαλική συμπεριφορά από μόνη της δεν αρκεί για το μεγάλωμα ενός νέου ανθρώπου, δεν καθιστά από μόνη της την ικανότητα στη γονεϊκή αποστολή, γι΄αυτό και καθημερινά βλέπουμε πάρα πολλά παιδιά ταλαιπωρημένα, παρατημένα , δυστυχισμένα, κακοποιημένα, μέσα στο μοντέλο οικογένειας που θεωρείται το σωστό και το αποδεκτό. Την ίδια στιγμή που ένας πατέρας κακοποιεί το παιδί του ή μία μητέρα που εγκαταλείπει τα παιδιά της, ένας ομοφυλόφιλος άνθρωπος που επιθυμεί να δώσει αγάπη δεν μπορεί να σκεφτεί καν το δικαίωμα στην παιδοθεσία ή στην απόκτηση παιδιού μέσω παρένθετης μητέρας, εξαιτίας της σεξουαλικότητάς του και μόνο, εξαιτίας της ομοφοβίας που διαποτίζει την κοινωνία. Γονιός είναι αυτός που παρέχει στοργή, άνευ όρων αγάπη, ηθική και υλική στήριξη στο παιδί του κι αυτό δε σχετίζεται το φύλο ή τη βιολογική συγγένεια, όπως συμβαίνει πχ, στην περίπτωση της υιοθεσίας.
Ένα παιδί μπορεί να κακοποιείται σε ένα περιβάλλον με μπαμπά και μαμά, ένα παιδί μπορεί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με μία μητέρα γιατί ο πατέρας σκοτώθηκε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή γιατί εξαφανίστηκε μόλις έμαθε για αυτή, σε ένα περιβάλλον με έναν πατέρα γιατί οι περιστάσεις, οι επιλογές της μητέρας ή η ζωή έκαναν αδύνατη τη συμβίωση όλων μαζί, σε ένα περιβάλλον με έναν παππού και μία γιαγιά γιατί οι γονείς μπορεί να σκοτώθηκαν ή να μπήκαν φυλακή για διάφορα χρέη. Ένα παιδί μπορεί επίσης να μεγαλώνει όμορφα σε ένα περιβάλλον με μπαμπά και μαμά, ένα παιδί μπορεί να παίρνει αγάπη από τις κυρίες ενός ιδρύματος, ένα παιδί μπορεί να υιοθετείται από μία γυναίκα που δεν μπορούσε ή δεν κατάφερε να αποκτήσει δικά της παιδιά. Πολλά και διάφορα παραδείγματα που προσπαθούν να δείξουν το αυτονόητο: ότι το φύλο ενός γονιού δεν παίζει πάντα ρόλο στην υγιή διαπαιδαγώγηση του παιδιού, αλλά η αγάπη και η στοργή που λαμβάνει. Αυτό δεν κάνει αυτόματα τους ομοφυλόφιλους γονείς καλύτερους από τους ετερόφυλους, όπως δε θα τους έκανε το ύψος ή αν είναι λεπτοί ή πιο εύσωμοι. Γονιός είναι αυτός που δίνει αγάπη και αυτό δε σχετίζεται με τη σεξουαλική ταυτότητα.
Θα ήθελα να ζήσω κάποτε σε μία κοινωνία όπου όλα τα παιδιά θα μεγαλώνουν ευτυχισμένα, είτε έχουν ομόφυλους είτε ετερόφυλους γονείς, θα λαμβάνουν την αγάπη, τη φροντίδα και την προστασία που αξίζουν και θα αποκτούν την υποδομή για την ανάπτυξη μίας υγιούς ενήλικης προσωπικότητας.
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
