«Κάθε άνθρωπος φροντίζει και δρα μόνο για τον εαυτό του. Έχει χαθεί εκείνο το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο» είναι ένας κοινός ισχυρισμός που διαδίδεται στους ποικίλους κύκλους ανθρώπων. «Η καχυποψία και η επιφυλακτικότητα έχουν πάρει άλλες διαστάσεις και αποτελούν βασικά εργαλεία που δυναμώνουν την ένταση του φαινομένου», προσθέτουν χωρίς δυσταγμό οι διάφορες φυσιογνωμίες.
Κάθε φαινόμενο που προκύπτει πρέπει να εξετάζεται από την ρίζα. Μια συνεχή ροή απόψεων αναπαριστά τον άνθρωπο ως μια μορφή εσωστρεφή και πλήρως αντικοινωνική, με μοναδικό στόχο την επιβίωση του ίδιου. Αλλά ποιος δε θα μπορούσε να συμφωνήσει με αυτό, εφόσον οι συνθήκες τον εγκλωβίζουν; Παρόλα αυτά, καλούμαι να διαφωνήσω. Ίσως αυτή να είναι μια επιφανειακή εικόνα που διατηρούμε γιατί φοβόμαστε. Παραμένουμε δέσμιοι στερεοτυπικών αντιλήψεων και έχουμε παραμελήσει το ενδιαφέρον μας να γνωρίζουμε ανθρώπους. Ή καλύτερα να το χαρακτηρίσω «καθήκον». Είναι καθήκον μας, εφόσον συνυπάρχουμε με εκείνους. Να αλληλεπιδράμε με εκείνους χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Έχουμε εξοικειωθεί με το να αποδίδουμε ετικέτες σε αλλήλους και να στεκόμαστε σε εκείνη την γνώριμη πρώτη εντύπωση. Να παραποιούμε έννοιες και σημασίες, οι οποίες είναι τόσο απλοϊκές, αλλά αδυνατούμε να τις παραδεχτούμε εξαιτίας του εγωισμού μας. Έχουμε σταθεί σε εκείνη την σοβαροφάνεια που άλλοτε μας απωθεί και άλλοτε μας γοητεύει. Ανάλογα με το πόσο βολικές μπορούν να υπάρξουν οι συνθήκες, μεταφράζουμε την ειλικρίνεια, είτε ως τον υπέρτατο συνεκτικό δεσμό μεταξύ ανθρώπων, είτε ως το παράσιτο που αλλοιώνει τις σχέσεις και φανερώνει την «πραγματική» ταυτότητα των ανθρώπων.
Έχουμε μάθει να βάζουμε τον εαυτό μας ως ένα ιδανικό πρότυπο-μέτρο σύγκρισης, προκειμένου να αποδεχτούμε ή να απορρίψουμε. Ίσως επειδή δεν έχουμε εναρμονιστεί με τον εαυτό μας και αυτό αντανακλάται στα κριτήρια που χρησιμοποιούμε για να κρίνουμε άλλους.Έχουμε μάθει να μην διακρίνουμε ιδιαιτερότητες απορρίπτοντας το καλύτερο από εμάς, και να μην συμβαδίζουμε με αυτό. Έχουμε συνηθίσει να μην συζητάμε για τα ψεγάδια του άλλου και πόσο μάλλον για αυτά του εαυτού. Να μην εξωτερικεύουμε φόβους, παρά μόνο έγνοιες και ανησυχίες…
