Τις προάλλες είχα μια κουβέντα με μια φίλη – ξέρεις από αυτές που ξεκινάμε λέγοντας άσκοπα πράγματα και καταλήγεις στο τέλος με τους πιο σοβαρούς προβληματισμούς – της έλεγα για το περιστατικό με την γιαγιά στο σούπερ μάρκετ. Έχω να σας πω πως αυτή τη γιαγιά την ξανάβρήκα. Στο ίδιο μέρος. Την ίδια ώρα. Με τόσα που έχει περάσει και όμως δεν χάνει το χαμόγελο και την ελπίδα της. Δεν ξέρω μερικοί άνθρωποι πως το κάνουνε αυτό. Εγώ πάλι απογοητεύομαι πριν καν αρχίσω. Μάλλον το DNA θα φταίει, ίδια ο μπαμπάς μου βρε παιδί μου.
Εεε… εκεί που πίναμε το καφέ μας και της εξιστορούσα το περιστατικό με την ηλικιωμένη γυναίκα, ανοίχτηκε η κουβέντα σχετικά με τον εθελοντισμό και την προσφορά στο Δήμο μας και όχι μόνο. Άρχισα να της εξηγώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι τοπικές κοινωνίες δεν προσπαθούν να αναπτύξουν περισσότερο τις εθελοντικές τους δράσεις. Υπάρχουν δράσεις που δεν κοστίζουν, αλλά αν το πάρουμε από την συμφεροντολογική πλευρά, σίγουρα έχουν να κερδίσουν τους λεγόμενους ψηφοφόρους. Ο κόσμος, πλέον, δεν θέλει άλλα πεζοδρόμια -χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων. Οι συνάνθρωποι μας χρειάζονται πραγματική βοήθεια, και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν και δεν ξέρουν πώς. Εντάξει, δεν λέω, και τα πεζοδρόμια τα χρειαζόμαστε, αλλά αυτή τη χρονική στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν πιο ουσιώδη πράγματα που χρειαζόμαστε.
Γιατί είναι λίγοι οι νέοι που ασχολούνται με τον εθελοντισμό; Γιατί δεν είναι διαδεδομένος στην Ελλάδα; Γιατί οι τοπικές κοινωνίες δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν εθελοντικές ομάδες ώστε να μπορέσουν να αναπτύξουν τον τοπικό κοινωνικό φορέα; Πολλά τα γιατί…
Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε ο κάθε Δήμος να δημιουργήσει μια – για αρχή- ομάδα εθελοντών που να καταγράψουν από την κοινωνική υπηρεσία του Δήμου τις ανάγκες των δημοτών και έπειτα να δημιουργούσαν διάφορες εθελοντικές ομάδες. Νομίζω πως θα μπορούσανε. Οργάνωση χρειάζεται και πάνω από όλα θέληση. Υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι που δεν έχουν κανένα στη ζωή – και να σκέφτομαι πάλι αυτή τη γιαγιά, αν χρειαστεί κάτι τι θα κάνει; – και δεν μπορούνε όλοι να πληρώνουν για οικιακούς βοηθούς.Άνετα θα μπορούσαν εθελοντές να πηγαίνουν 1-3 φορές τη βδομάδα να τους ψωνίζουν ή ακόμα κάτι πιο απλό, κάποιοι άλλοι να θέλουν απλά μόνο παρέα.
Επίσης, πολλοί άνθρωποι χρειάζονται φαγητό και καταλαβαίνω ότι μπορεί να αισθάνονται πολύ άσχημα να πηγαίνουν σε συσσίτια. Διάβαζα τις προάλλες σε μια χώρα που σε κάθε κεντρικό σημείο κάθε Δήμου έβαλαν ψυγεία -τύπου σαν αυτά που έχουν τα περίπτερα για τα αναψυκτικά- και όποιος ήθελε πήγαινε, άφηνε μια μερίδα ή οτιδήποτε του περίσσευε και όποιος είχε ανάγκη περνούσε και έπαιρνε φαγητό. Μου φάνηκε πολύ έξυπνο. Αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε να γίνει κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα.
Δεν ξέρω αν οι σκέψεις μου και οι ιδέες μου κατατάσσονται στο πλανήτη tsoukalaland, αλλά αναρωτιέμαι πολλές φορές πόσο καλύτερος θα ήταν αυτός ο κόσμος αν από μικρή ηλικία, μας είχαν μυήσει περισσότερο στο κομμάτι της προσφοράς και της ουσιαστικής γνώσης και όχι μόνο στο διάβαζε για να περάσεις κάπου, άρα και να γίνεις κάτι, άρα και να βγάλεις λεφτά. Και τώρα που δεν υπάρχουν ούτε δουλειές αλλά ούτε και λεφτά; Νομίζω ότι ευκαιρίες μπορούν να υπάρξουν μόνο αν θέλουμε να τις δημιουργήσουμε. Και οι ευκαιρίες δημιουργούνται αν όλοι μας βάλουμε από ένα μικρό λιθαράκι και πιστέψουμε πως τα πάντα δεν είναι χρήμα. Η κοινωνία μας θα αλλάξει αν όλοι μας προσπαθήσουμε για αυτό.
Τα λέμε σύντομα.. μέχρι τότε να κοιτάτε γύρω σας. Πού ξέρετε; Όλο και κάποιος μπορεί να χρειάζεται τη βοήθεια σας.
