Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πλήρως τον ανθρώπινο τρόπο σκέψης. Βλέπεις, ο εγκέφαλος δε λειτουργεί πάντα βάσει πληροφοριών και προγράμματος. Έχω δει ανθρώπους να μη ξέρουν τι θέλουν, να μην μπορούν να πάρουν μια απόφαση, να λένε ψέμματα επειδή φοβούνται να παραδεχτούν την προσωπική τους αλήθεια. Έχω αντικρίσει ανθρώπους να προδίδουν και να συμβιβάζονται σε καταστάσεις που δεν τους γοητεύουν, μεταφράζοντας την ασφάλεια σε ευτυχία. Αυτό λέγεται εθελοτυφλία.
Δυστυχώς είμαι και εγώ θύμα της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι. Ναι, έχω προδώσει επειδή ζήλεψα, έχω πει ψέμματα και έχω καλύψει άτομα που θα έπρεπε να φανερωθεί στην επιφάνεια το πραγματικό τους πρόσωπο. Παράλληλα, έχω πληγώσει ανθρώπους σε μάχες με τον εαυτό μου, τις οποίες τελικά έχασα. Κάπως έτσι ήρθε μια μέρα που κλείστηκα στο κουκούλι μου και προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό που ζούσα και οι επιλογές που έκανα ήταν κινήσεις αυθόρμητες, τις οποίες ήθελα και με έκαναν ευτυχισμένη. Μα όχι, δεν είναι έτσι. Είχα συμβιβαστεί, είχα φυλακίσει τον εαυτό μου και είχα μείνει στάσιμη μέχρι που κατάλαβα πως με έχανα. Η απόλυτη απόγνωση.
Ξέρεις πότε χάνουμε τον εαυτό μας; Όταν έχουμε πάψει να γελάμε και ούτε καν το συνειδητοποιούμε. Όταν πλέον η ματιά μας δεν είναι λαμπερή, αλλά θολή και ντροπαλή. Όταν αποφεύγουμε το «όχι» γιατί φοβόμαστε πως θα βγούμε εκτός του κοινωνικού συνόλου που ανήκουμε. Φοβόμαστε την αποδοκιμασία.
Ωστόσο χρόνια τώρα προσπαθώ να εξηγήσω τις ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί τα κάνουμε όλα τόσο δύσκολα και δεν είμαστε ξεκάθαροι; Γιατί κρύβουμε αυτά που νιώθουμε, ενώ είναι τόσο απλό το να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε;
Νομίζω πως όλοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που λένε πως αγαπάνε, μα πίσω από την πλάτη τους κρατάνε το «μαχαίρι» μαζί με το «κατακόκκινο τριαντάφυλλο».
Είναι σαφές πως δε ξέρουμε τι θέλουμε. Δεν εκτιμάμε ό,τι έχουμε και σιγά σιγά χάνουμε μέχρι και την υπομονή μας. Δεν καταλαβαινόμαστε πια μεταξύ μας. Η ανθρώπινη επικοινωνία έχει χαθεί.
Πέρα από τα παραπάνω όμως, νομίζω πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε, να γίνουμε ειλικρινείς και να πάψουμε να κρυβόμαστε γιατί έτσι καταλήγουμε φυλακισμένοι σε ένα κελί που μόνοι μας χτίσαμε. Όταν θέλουμε κάποιον ή κάτι, πρέπει να παίρνουμε ρίσκα και να μην κολλάμε σε εγωισμούς, ούτε ανασφάλειες. Στόχος μας είναι να καταλαβαινόμαστε, έτσι ώστε να χτίζουμε σχέσεις και να είμαστε υγιείς μέσα σε αυτές. Μια φορά ζούμε και πρέπει να το κάνουμε σωστά.
