Το 2016 δε μετρούσε ούτε δύο μήνες κι είχαμε ήδη πει το τελευταίο αντίο σε πολλά πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου (David Bowie, Alan Rickman, Παντελής Παντελίδης…). Πέρα από τις χιουμοριστικές πάντα αναφορές στον ποδοσφαιριστή Aaron Ramsey ως υπαίτιο όλων αυτών, ο κόσμος έμοιαζε βαθιά συγκλονισμένος και συγκινημένος. Αμέτρητα posts στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όλα συνοδευόμενα από αφιερώσεις και σχόλια του τύπου «Θα ζεις για πάντα στις καρδίες μας» κτλ. Ναι, θα ζει για πάντα στην καρδιά σου. Ποιος είπε ότι πέθανε;
Είτε μιλάμε για διάσημους, είτε για μη διάσημους, ο άνθρωπος είχε πάντοτε την ίδια αντίδραση στο άκουσμα της είδησης ενός θανάτου. Ξαφνικά, αυτός ο κάποιος έγινε πιο σημαντικός. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει πια. Ήταν καλό παιδί, καλός άνθρωπος, όλοι τον αγαπούσαμε… Από τη μια, ακούγονται όλα τόσο ψεύτικα, ειδικά όταν πρόκειται για τα λεγόμενα κάποιου ο οποίος μετά βίας τον γνώριζε. Από την άλλη όμως, πώς να κατηγορήσεις την ίδια την ανθρώπινη φύση; Εδώ ίσως μπορούμε να πούμε ότι κολλάει και η έκφραση «Μόνο όταν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του».
Ό,τι είναι ζωντανό είναι δεδομένο. Με ό,τι χάνουμε υπάρχει ένα θέμα. Κι όχι δε χρειάζεται να νιώθουμε ενοχές για αυτό το λόγο. Εκτός αν όντως δε φερθήκαμε σε κάποιον όπως έπρεπε και το συνειδητοποιήσαμε όταν ήταν πλέον πολύ αργά. Όπως είπε και η Άννα Φρανκ στο βιβλίο της «Οι νεκροί λαμβάνουν περισσότερα λουλούδια από τους ζωντανούς, γιατί η μετάνοια είναι πιο δυνατή από την ευγνωμοσύνη».
