«Επειδή το αδοκίμαστο και το απ΄αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ΄ακούς, είναι νωρίς μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου, να μιλώ για εσένα και για εμένα». Αυτούς τους στίχους θα συναντήσει κανείς στο Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη, και θα αναρωτηθεί πού έχει κρυφτεί ένας τέτοιος έρωτας, καθηλωτικός, που παραλύει κάθε άκρο σου και σε γεμίζει, υπάρχεις μόνο όσο υπάρχει μέσα σου.
Σε αντίκρισμα αυτών των στίχων, έρχεται η σημερινή εποχή να ανατρέψει κάθε εικόνα του έρωτα, όλη τη μαγεία που αυτός προσφέρει. Να τον αντικαταστήσει με το εφήμερο, να απομακρύνει τον άνθρωπο από το να συνάπτει υγιείς σχέσεις. Αυτή η εποχή, αυτή η γενιά έχει απαρνηθεί το συναίσθημα και έχει προσηλωθεί στην επιδερμική προσέγγιση των ατόμων που γνωρίζει.
Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί κυριαρχεί ο φόβος, ο φόβος μήπως πληγωθούμε, μήπως δεθούμε, μήπως ξεγυμνωθούμε μπροστά σε αυτόν που έχουμε απέναντι μας και ξαφνικά βρεθούμε χωρίς καμία προστασία, καμία κάλυψη για την γύμνια της ψυχής μας. Πώς θα ζήσουμε όμως όταν κυριαρχεί ο φόβος; Κάθε επιθυμία θα κρυφτεί πίσω από αυτόν, μέχρι να λησμονήσουμε πως την είχαμε, και έτσι σαν ένα παλιό κουτί θα θαφτεί στην σκόνη. Μπορεί ακόμη να τον αναζητάμε σε λάθος μέρη, να τον ζητάμε από λάθος ανθρώπους, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αγνοήσαμε τα θέλω της ψυχής και δώσαμε προτεραιότητα σε αυτά του σώματος.
Ή ίσως δεν έχουμε χρόνο για να τον ζήσουμε, ή πείσαμε τους εαυτούς μας για αυτή την έλλειψη χρόνου. Χρόνος υπάρχει και μάλιστα κυλάει χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, περνάει μπροστά από τα μάτια μας σαν ορμητικό ποτάμι και παρασύρει στο πέρασμα του την ίδια τη ζωή. Η υποτιθέμενη έλλειψη χρόνου στερεί ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα, οι άνθρωποι μόνοι τους διώχνουν τα πιο όμορφα πράγματα.
Από την άλλη όμως, ποιος εγγυάται ότι ο έρωτας προϋποθέτει μία υγιή σχέση; Ο έρωτας πολλές φορές ταυτίζεται με την μανία, την ζήλεια, την κτητικότητα και την προσήλωση, στοιχεία που σίγουρα δεν θεωρούνται υγιή σε μία σχέση. Αυτά είναι που συνθέτουν τις αρνητικές εμπειρίες, οι οποίες αποτρέπουν πολλούς ανθρώπους από το να βιώσουν ξανά αυτό το συναίσθημα. Μα δεν είναι όλοι άνθρωποι ίδιοι, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σε καταρρακώσει και κάποιος που θα σε ανυψώσει. Δεν πρέπει όλα να θυσιάζονται στον βωμό των γρήγορων ρυθμών που κυριαρχούν σήμερα, ούτε στον φόβο, και σίγουρα ένα από αυτά είναι και ο έρωτας.
