Το μεγαλύτερο ερώτημα που βασανίζει το 95% του πληθυσμού που διαθέτει συναισθηματική νοημοσύνη. Εάν ανήκετε στο 5% που δεν διαθέτει και δεν σας έχει απασχολήσει αυτό το ερώτημα, δύο είναι τα πιθανά σενάρια: α) είστε απίστευτα τυχεροί β) είστε εν δυνάμει σχιζοφρενείς. Εύχομαι το πρώτο από τα βάθη της ψυχής μου! Για να δώσεις απάντηση σε κάτι τέτοιο πρέπει να κάνεις την ανάλογη έρευνα, όπως είναι λογικό. Το θέμα είναι τι κάνεις όταν η έρευνα σου βρίσκει τοίχο; Ποιος μπορεί να δώσει μια λογική εξήγηση για κάτι τόσο παράδοξο; Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει λογική εξήγηση, τότε ίσως να είχαμε λύσει πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους, αλλά η αλήθεια είναι πως ούτε η επιστήμη, βασίλισσα των απαντήσεων, δεν μπορεί με ακριβείς όρους να μας ότι «ξέρετε, αυτό συμβαίνει για τον άλφα – βήτα λόγο».
«Όταν αγαπάς πληγώνεις και πληγώνεσαι» λένε πολλοί, άλλοι βρίσκονται στην θέση του «θύτη» και άλλοι στην θέση του «θύματος». Mεταξύ τους μεσολαβεί πάντα ένα πικρό ποτήρι αδικίας με μια δόση παράπονο, κερασμένο και έτοιμο για πρόποση στο όνομα της «αγάπης». Πολλές φορές σε μια σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων κάποιος αγαπάει λίγο περισσότερο ή και πολύ, ποτέ δεν ξέρεις. Εκεί είναι πολύ εύκολο να πληγωθεί αυτός που δίνει παραπάνω. Το να δίνεις παραπάνω πράγματα είναι σε κάθε περίπτωση ριψοκίνδυνο έως και ανθυγιεινό. Το άτομο με τα λιγότερα συναίσθηματα (να με συγχωρείτε που τα μετράω σαν ντομάτες) νιώθει περίεργα και άβολα από το μεγάλο ποσοστό ενδιαφέροντος που λαμβάνει και παρότι κι εκείνο έχει ντομάτες, αγαπά δηλαδή, τρομάζει και φεύγει. Φεύγει γιατί το «ό,τι δίνεις παίρνεις» και το αντίθετο είναι νόμος και όταν παίρνεις πολλά και αδυνατείς να ανταποδώσεις, αισθάνεσαι πως επειδή αγαπάς τον άλλον και ενδιαφέρεσαι για αυτόν, πρέπει να φύγεις. Και από την μια στιγμή στην άλλη ναι μεν αγαπάς, αλλά πληγώνεις.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι οι απαγορεύσεις. Ένας τελειομανής, συνήθως, άνθρωπος που έχει κάνει λάθη σε προηγούμενες σχέσεις, όταν αισθάνεται πραγματική (;) αγάπη για κάποιο πρόσωπο, συνέχεια στο μυαλό του έχει σαν Ευαγγέλιο, Κοράνι, ανάλογα με την πίστη, το να μην κάνει τα ίδια λάθη! «Μαζί της δεν πρέπει να κάνω αυτό!», «Μαζί του δεν πρέπει να κάνω εκείνο, το άλλο, παράλλo». Ένας σωρός από απαγορεύσεις για να μην χάσεις αυτό που αγαπάς. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, σκέφτεται τόσο πολύ τα παραπάνω που καταλήγει να νομίζει ότι στην πραγματικότητα τα λάθη, αν θέλετε να το πούμε έτσι, είναι στοιχεία του πραγματικού χαρακτήρα και πως το να αποφεύγει να τα κάνει, ακόμα και για κάποιον που ισχυρίζεται πως αγαπά, είναι καταπιεστικό και ψυχοφθόρο. Το επόμενο βήμα; Η φυγή. Σίγουρα κάποιος πληγώθηκε πάλι.
Τρίτη πιθανή εξήγηση, καθαρό πρόβλημα αυτοεκτίμησης και οχι αυτοπεποίθησης, έχει διαφορά. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι εκεί έξω πιστεύουν ότι εξωτερικά είναι κουκλάκια ζωγραφιστά και το δείχνουν, ενώ μέσα τους για τους δικούς τους λόγους μισούν τον εαυτό τους; Εκατομμύρια! Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι αλήθεια, δεν πιστεύουν ότι αξίζουν κάτι καλό και όμορφο και ο συντροφός είναι καθρέφτης μας. Δεν εννοώ φυσικά πως είμαστε ίδιοι, αλλά ότι η άνθρωποι που επιλέγουμε να είναι κοντά μας, αντικατοπτρίζουν το μέσα μας αργά ή γρήγορα. Λόγω οικειότητας κυρίως, ο ένας υιοθετεί χαρακτηριστικά του άλλου. Μοιράζονται απόψεις, αντίδρασεις κλπ. Αν λοιπόν εγώ θεωρώ ότι σαν άνθρωπος δεν αξίζω μια, ότι έχω αποτύχει σε πολλούς τομείς ή οτιδήποτε παρεμφερές, πιστεύετε ότι θα αφήσω έναν άνθρωπο που αγαπώ να ακολουθήσει τον δρόμο μου; Αδικία…
Number 4: Παίζοντας εκ του ασφαλούς. Όταν αγαπάς κάποιον εννοείται πως το λες ή το δείχνεις για να το καταλάβει και ο άλλος γνωρίζει πολύ καλά ότι κάθε φορά που κάνεις κάτι και τον πληγώνεις δεν το κάνεις εσκεμμένα. Πράγμα που ισχυεί, αλλά όταν χρησιμοποιείς αυτό ως άλλοθι δεν βελτιώνεσαι καθόλου στα πλαίσια της σχέσης και επαναπαύεσαι στο «Δεν το ήθελα, αφού ξέρει ότι σ’αγαπάω».
Πέμπτο και τελευταίο. Η καραμέλα του «είναι άδικο». Αγαπάς κάποιον, δεκτό. Νιώθεις ότι δεν προσπαθείς όσο έπρεπε και ότι ο άλλος προσφέρει περισσότερα; Πάλι δεκτό. Το να αποφασίζεις να αποχωρήσεις ησύχως στις μύτες των ποδιών σου από το παιχνίδι του «εμείς», επειδή θεωρείς οτι είναι άδικο για τον άλλον είναι άδικο! Το να φεύγεις και να αποφασίζεις εσύ τι είναι άδικο και τι όχι για κάποιον είναι επιεικώς απαράδεκτο και ιδιαιτέρως heartbreaking.
Φτάνοντας στο τέλος θα παρατηρήσατε ότι όλα ενδεχόμενα του να πληγώσεις κάποιον που αγαπάς αναφέρονται σε φυγή, γιατί μόνο αυτού του είδους η πληγή ταιριάζει με αγάπη, το να απατάς και τα λοιπά αναιρεί την αγάπη δεν υπάρχει αμφιβολία γι΄αυτό. Μια συμβουλή για όσους πλήγωσαν και πληγώθηκαν: όσοι αγαπούν συγχωρούν και δεν έχουν εγωισμό. Δεν ξέρουν καν τι είναι ο εγωισμός. Ίσως αυτό να είναι αδυναμία, αλλά εάν όντως υπάρχει αυτό το κάτι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, τα λάθη είναι συγχωρητέα, με τον σωστό τρόπο και από κοινού προσπάθεια σταματάς και να πληγώνεις και να πληγώνεσαι. Τα πάντα είναι θέμα timing!
Βασίλης
Ιούνιος 15, 2016 at 5:34 μμ
Απλό είναι…γιατί ζητάμε περισσότερα…δεν μας φτάνουν….και χωρίς να το θέλουμε πληγώνουμε ή πληγωνόμαστε….Δυστυχώς….
Αναστασία
Ιούνιος 22, 2016 at 2:14 μμ
Συμφωνώ απόλυτα με τον Βασίλη!