Είναι νύχτα και πάλι εγώ αναλογίζομαι τα λάθη μου. Οι στιγμές μοιάζουν με αιώνες. Το μυαλό μου έχει μουδιάσει από την σκέψη και τις αναμνήσεις μου. Ξέρεις, ποτέ δεν έφυγες από το μυαλό μου. Πάντα ζούσες μέσα μου και ας αγκάλιαζαν αυτό το σώμα ξένα χέρια. Τα χείλη μου έπαψαν να φιλάνε τα δικά σου, δεν αντίκριζα πια τα μάτια σου, αλλά ήσουν πάντα εκεί να καις τα σωθικά μου με τρόπο πρωτόγνωρο. Να με καις με τις αναμνήσεις των φιλιών που μου έκλεβες σε κάθε ευκαιρία.
«Σε είχα μα δε σε ήθελα όπως θα έπρεπε, σε θέλω μα δε σε έχω», αυτή η πρόταση ματώνει τα χείλη μου κάθε φορά που βγαίνει και πληγώνει την καρδιά μου.
Μένω να κοιτάζω το άπειρο χωρίς να με νοιάζει ο κόσμος γύρω μου, αναλογίζομαι τους χλιαρούς ανθρώπους με τα χλιαρά αισθήματα που προσπαθούν να χαϊδέψουν τη ψυχή μου. Πουλάνε καμουφλαρισμένη φτήνια για να κρύψουν το κενό που προσπαθούν να καλύψουν από την απουσία αυτού που θέλουν μόνο όταν δεν τον έχουν. Μπλεχτήκαμε εαυτέ μου, μπλεχτήκαμε σε ένα χορό που δεν υπάρχει διαφυγή. Μπερδέψαμε θέλω και πρέπει και βαφτίσαμε έρωτες και αγάπες τα φτηνά κρεβάτια. Πώς γίνεται να έχουμε την ευτυχία στα χέρια μας και να την αφήνουμε να ξεγλιστράει έτσι απλά; Γιατί φοβόμαστε να την κρατήσουμε;
Έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε να αφεθούμε, να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να απαρνούμαστε τα συναισθήματα μας. Μόνο όταν φεύγει ο άλλος καταλαβαίνουμε τι σημαίνει για εμάς. Πόσο θέλουμε τον άλλον. Πόσο το θέλουμε αλλά μόνο όταν δεν τον έχουμε. Και σε θέλω πολύ αλλά όταν δεν μπορώ να σε έχω γιατί σε φοβάμαι. Φοβάμαι να με αφήσω στα χέρια σου γιατί μπορεί να δεις τις πληγές μου. Μπορείς να τις αγγίξεις. Και όταν πια θα έχω αφεθεί εντελώς μπορεί να φύγεις, γι’ αυτό και κάθε φορά επιλέγω να σε θέλω όταν δεν μπορώ να σε έχω. Επιλέγω να σε ζω μέσα από τις αναμνήσεις μου και να εύχομαι να σε έχω για άλλη μια φορά παρόλο που μετά δε θα μπορώ να το διαχειριστώ. Και είμαστε πολλοί εκεί έξω που ζούμε έτσι.
Η σκέψη μου διακόπηκε από το κινητό μου και αμέσως ευχήθηκα για άλλη μια φορά να είσαι εσύ. Αναρωτιέμαι όλον αυτόν τον καιρό, με σκέφτεσαι; Άραγε έχεις πέσει και εσύ σε αυτόν τον φαύλο κύκλο; Ερωτήματα ποτισμένα με μια λαχτάρα ανεκπλήρωτη. Και ύστερα τι ζητάμε; Ένα χάδι, ένα φιλί και κάποιον να μας αγαπάει με όλες τις πληγές που κουβαλάμε. Και εγώ θέλω να είσαι εσύ αυτός, αυτός που θέλω όταν δεν έχω και που φοβάμαι να θελήσω όταν τον έχω.
Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι τέτοια ώρα; Σηκώνομαι, κλείνω το φως και αφήνομαι να βυθιστώ ήρεμα στο γνώριμο σκοτάδι.
