Κάνουμε λάθη. Είναι φυσιολογικό. Είναι φυσικό επόμενο για τον καθένα από εμάς. Τάσεις φυγής, εγωισμοί και αδιαφορία είναι συνηθισμένες αντιδράσεις εκείνων που δεν δέχτηκαν να ζητήσουν μία συγγνώμη, για να εξυγιανθεί η σχέση τους με άλλους. Γιατί; Γιατί δεν τους ενδιέφεραν εκείνοι, τους οποίους χρέωναν με δικές τους παρατυπίες. Όμως, δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι οι πράξεις τους είχαν αντίκτυπο.
Ο εγωισμός είναι εκείνο το ζιζάνιο που παραμορφώνει τις σχέσεις, τις κάνει να δείξουν τη χειρότερη μορφή τους. Όμως, είναι τόσο δύσκολο να παραδεχτείς κάτι για το οποίο έφταιξες; Στην πραγματικότητα δεν έχει κανείς την υποχρέωση να ζητήσει συγγνώμη, αλλά οι συνθήκες δημιουργούν δεύτερες σκέψεις. Έχεις τύψεις γιατί ξέρεις ότι έχεις αποφύγει το ιδανικότερο που θα μπορούσες να κάνεις. Το σωστό κατ’εμέ. Γι’ αυτό, έχεις τάσεις φυγής από κάποια άτομα. Γι’ αυτό απομακρύνεσαι και διακόπτεις επαφές. Μπερδεύεις καταστάσεις που φταίξατε και οι δυο, αλλά είχατε μία διαφορά: ότι εκείνος – ο φίλος, γνωστός, αδελφός – επέλεξε να ζητήσει συγγνώμη, γιατί συνειδητοποίησε τι έκανε. Εξέθεσε τον εαυτό του και μαζί με αυτόν και εσένα.
Ζητώντας συγγνώμη θα μπορούσαμε να πούμε ότι σημαίνει αποδοχή. Αποδοχή του λάθους. Αποδοχή της ζημιάς που κάνεις στον άλλο. Γιατί; Γιατί μπαίνεις στη θέση του άλλου και ξέρεις ότι δε θα ήθελες να πάθαινες κάτι αντίστοιχο. Ξέρεις ότι θα σεβόσουν τη συγγνώμη και ας μην συγχωρούσες. Και ας το κρατούσες μανιάτικο. Αλλά μία συγγνώμη μπορεί να μας αιφνιδιάσει. Θετικά πάντα. Να μας αλλάξει τη γνώμη για ανθρώπους, για τους οποίους είχαμε μία δεδομένη, παγιωμένη γνώμη. Αυτές οι ευχάριστες ανατροπές αλλάζουν ολόκληρες κοσμοθεωρίες για φυσιογνωμίες, προσωπικότητες που είχαμε διαγράψει από τους κύκλους μας και αγνοούσαμε σαν παρουσίες. Τέτοιες ανατροπές ζητάμε.
