Εν όψει των φοιτητικών εκλογών, μια περίοδος χαοτική τόσο για τις φοιτητικές παρατάξεις, όσο και για τους ίδιους τους φοιτητικές, πλησιάζει ένα κύμα αβεβαιότητας και αμφιβολίας ως προς τι μπορούν εν τέλει να προσφέρουν αυτές οι παρατάξεις στην πανεπιστημιακή κοινότητα και πώς μπορούν να συμβάλλουν στην λύση των διαφόρων προβλημάτων. Για αυτό το λόγο άλλωστε, έχουν συσταθεί και οι φοιτητές θα έπρεπε να συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική ζωή του πανεπιστημίου τους.
Ωστόσο, κυριαρχεί η αντίθετη κατάσταση. Οι φοιτητικές παρατάξεις δηλαδή, έχουν καταφέρει να απομακρύνουν τους φοιτητές από την ενασχόληση με την πολιτική. Κυριαρχεί η εξής πραγματικότητα, πάγκοι που καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος του κοινόχρηστου χώρου, φυλλάδια διασκορπισμένα παντού, αμέτρητες αφίσες και πολυάριθμα συνθήματα στολίζουν τους τοίχους. Εν ολίγοις, πρόκειται για μια μικρογραφία της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Πέρα από αυτό όμως, η κάθε φοιτητική παράταξη έχει και τα δικά της κοράκια, που ορμούν να κατασπαράξουν το θύμα-πρωτοετή φοιτητή, ο οποίος από ευγένεια ανταποκρίνεται ακούγοντας.
Πολλές φορές γυρίζουν από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο μοιράζοντας φυλλάδια, προσπαθώντας να πιάσουν συζήτηση, να πάρουν το τηλέφωνό σου, να πάτε για έναν καφέ. Και κάπως έτσι, εισέρχεσαι στον κόσμο της παροχής S.O.S σημειώσεων, της συνεχούς ενημέρωσης για κάποιο πάρτι και φυσικά για τις εκλογές. Σκοπός δεν είναι η πολιτική συζήτηση, ο διάλογος που απαιτείται για την συλλογική λύση των προβλημάτων που απασχολούν την φοιτητική κοινότητα, αλλά η συλλογή περισσότερων ονομάτων στον κατάλογο. Μία σχέση δούναι και λαβείν. Μία εικόνα που συμβαδίζει με την κατάσταση που επικρατεί στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας.
Η πολιτικοποίηση είναι μείζονος σημασίας και απαραίτητη για τη ζωή του κάθε ανθρώπου, με την οποιαδήποτε ιδιότητα, αυτή του φοιτητή, του μαθητή, του εργαζόμενου. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος προσέγγισης και οπτικής των φοιτητικών παρατάξεων, να ανοίγουν τον δρόμο στο διάλογο και στη συνεργασία, όχι στον ανταγωνισμό.
