«Δεν πρέπει να λαμβάνεις ως δεδομένα ανθρώπους, ειδικά εκείνους που σου έχουν σταθεί κι έχουν αφιερώσει χρόνο για την εσωτερική σου εξυγίανση», ήταν μία σκέψη που δε δίστασα να εκφράσω σε μία φιλική συζήτηση.
Είναι μία νόσος που την περνάμε, θεωρώ, όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας, ή μάλλον σε πολλές. Είναι μία προσωρινή «αλλεργία» που περνάμε. Αλλεργία γιατί αποφεύγουμε συνειδητά ανθρώπους λες και μας έχουν βλάψει και δε θέλουμε να επιδράσουν αρνητικά πάνω μας. Λες και μας έχουν αφήσει άσχημα σημάδια από τη φροντίδα που μας έχουν δείξει, από τη πρόσοχη που δε μας στέρησαν ποτέ. Λες και πάθαμε ξαφνικά ένα κορεσμό και αναζητάμε κάτι διαφορετικό. Υποτίθεται πως το να είσαι βασική έγνοια για κάποιον είναι κάτι το ιδανικό, κάτι το επιθυμητό.
Όμως, το κάτι διαφορετικό στη συγκεκριμένη περίπτωση αντιστοιχεί σε κάτι αντίθετο. Κάτι το μη ιδανικό, κάτι το ανεπιθύμητο. Αντικρουόμενοι με το ανεπιθύμητο έχουμε μάθει να αντιδράμε. Αντικρουόμενοι με το μη ιδανικό έχουμε μάθει να ψάχνουμε το επιθυμητό.
Αλλά τι νόημα έχει να μεταβαίνεις σε μία κατάσταση, η οποία σε καθιστά από τη μία στιγμή να έχεις αυτό που θέλεις και από την άλλη να νοσταλγείς αυτό που είχες; Μία εξήγηση που θα μπορούσε να υπάρχει θα ήταν ότι εκείνος ο κορεσμός πίεζε στην έκδοση της παραδοχής ότι είμαστε ανεπαρκείς για τον «καλό της υπόθεσης». Αλλά η επιθυμία μας να κρατήσουμε αυτούς τους «καλούς» σαφώς και υπερτερεί. Ίσως να πιστεύουμε ότι αυτή η επιθυμία για ανταπόδοση είναι ένα κίνητρο για να τους φτάσουμε. Είναι δύσκολο να συμβαδίσουμε με κάποιους ανθρώπους, απλά επειδή ξεδιπλώνουν το «ταλέντο» να νοιάζονται. Είναι ένα χάρισμα το οποίο είναι αξιοζήλευτο από εκείνους που είναι αποδέκτες τέτοιων συμπεριφορών.
