Μιλώντας για ανθρώπους σκέφτηκα να γράψω για το «σκληρό» μας πρόσωπο και για τον «ευαίσθητο» κόσμο των συναισθημάτων μας. Εδώ και αμέτρητα χρόνια υπάρχει μια ιδεολογία σύμφωνα με την οποία ο »σκληρός» είναι αυτός που δεν πληγώνεται, αυτός που δε φοβάται και αυτός που πετυχαίνει. Αντίθετα, ο »συναισθηματικός» και ο »ευαίσθητος» είναι το εντελώς αντίστροφο. Ο άνθρωπος παρ’ όλα αυτά συνδυάζει τις δύο παραπάνω έννοιες αποσκοπώντας σε μια προσωπική του άμυνα.
Πόσες φορές δεν σου έχει τύχει να καίγεσαι μέσα σου από έρωτα αλλά να αντιμετωπίζεις το θέμα τελείως αδιάφορα και σκληρά;
Όταν μια φιλία χρόνων χάλασε, επειδή σε πρόδωσε, και είχαν μαζευτεί όλοι σαν τα κοράκια να πάρουν πληροφορίες δήθεν από ενδιαφέρον, θυμάσαι που είπες πως δε σε νοιάζει αλλά θα πάρεις την εκδίκησή σου; Θυμάσαι όμως πόσο είχες πονέσει στην πραγματικότητα και πόσο πόνο είχες ακόμα μέσα σου;
Όταν σε προσέβαλε το αφεντικό σου στη δουλειά και βούρκωσες κρυφά, θυμάσαι που γύρισες στο σπίτι μηδενίζοντας τον σαν να είσαι δικαστής λέγοντας πως είναι γεμάτος κόμπλεξ;
Αυτός είναι ο συνδυασμός που ανέφερα. Χρησιμοποιούμε ένα σκληρό πρόσωπο για να αντιμετωπίσουμε κυρίως τον πόνο και να δείξουμε στους γύρω μας ότι δεν μας αγγίζει τίποτα, ότι είμαστε δυνατοί. Με αυτόν τον τρόπο διατηρούμε την περηφάνια μας και οι άλλοι μας θαυμάζουν για τη δήθεν ωριμότητα και τη δήθεν αξιοκρατία μας. Στην πραγματικότητα όμως όσο και αν προσπαθήσουμε να «ακυρώσουμε» το γεγονός ότι αισθανόμαστε, δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε και αυτό γιατί είμαστε άνθρωποι και έχουμε συναισθήματα και αυτό μας κάνει αυτομάτως ευαίσθητους.
Και κάπως έτσι, ποτέ, κανείς που ένιωθε δεν γλίτωσε εκείνες τις αργόσυρτες νύχτες που τα δάκρυα δεν σταματάνε να κυλούν. Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν είναι αδυναμία αλλά χάρισμα. Το χάρισμα του να δίνεις στην καρδιά σου μια σημαντικότερη υπόσταση πέρα από τη βιολογική της λειτουργία.
