Όλοι γνωρίζουμε τη μικρή διαβολική φωνούλα του εγωισμού που στριφογυρίζει συνέχεια γύρω από το μυαλό μας. Αυτή η φωνούλα έχει ως σκοπό το να μας κάνει τη ζωή δύσκολη, βάζοντας μας σε σκέψεις και δημιουργώντας μας αυτή την αδυσώπητη τάση να μη διεκδικούμε αυτό που θέλουμε και να προσπαθούμε να διατηρήσουμε τον «υπερευαίσθητο» prestige μας.
Κάπως έτσι ξεκινάνε οι προσωπικές μας μάχες, οι οποίες δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολες. Οι μάχες αυτές προέρχονται από την καθημερινότητα μας. Το πιο σύνηθες φαινόμενο είναι οι ερωτικές σχέσεις που αναπτύσσουμε. Κάπου εδώ έρχεται και κολλάει η κουλτούρα της εποχής– ή καλύτερα θα έλεγα η μάστιγα της εποχής -η οποία συμπεριλαμβάνει την επικοινωνία μέσω μηνυμάτων. Γνωρίζεις λοιπόν ένα βράδυ τον «κύριο τέλειο» και ύστερα από μια υπέροχη βραδιά ανταλλάσσετε facebook. Ωραία μέχρι εδώ; Όχι, καθόλου ωραία δεν είναι γιατί αυτομάτως αντί να δεις το όμορφο που σου συνέβη, αποφασίζεις να αγχωθείς και να βάλεις μπροστά με τούρμπο τη διαβολική φωνούλα! Δε θες να στείλεις πρώτη γιατί δεν είναι σωστό, θα φανείς απελπισμένη! Από την άλλη, θέλεις να στείλεις γιατί στο κάτω κάτω τι είχες, τι έχασες; Όμως τελικά δε στέλνεις. Ταυτόχρονα τις αντίστοιχες σκέψεις κάνει και ο άλλος.
Πρόκειται για ένα 100% αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της εποχής μας. Γενική αλήθεια είναι πως τον εγωισμό τον λέμε με λογική, θεωρώντας πως το να κρατάμε ουδέτερη στάση και να μην κάνουμε το πρώτο βήμα μας καθιστά σοβαρούς, ανεξάρτητους και δυνατούς. Στην πραγματικότητα βέβαια μεταφράζουμε την προσωπική μας δειλία σε λογική. Μια παράλογη λογική μέσα από την οποία καταφέρνουμε επιτυχώς να σφίγγουμε τα συναισθήματα μας και να μην ακολουθούμε το ένστικτό μας.
Και ρωτάω εγώ τώρα! Πού ωφελεί αυτή η υπεκφυγή; Αν σκεφτόμασταν όλοι έτσι δε θα υπήρχαν ανθρώπινες σχέσεις παρά μόνο μια ανθρωπότητα απωθημένων, μια ανθρωπότητα δίχως θάρρος. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν γιατί η ζωή είναι ένα πείραμα μέσα από το οποίο ψάχνουμε τον εαυτό μας και την ευτυχία μας. Αν δεν πειραματιστούμε δε θα ανακαλύψουμε…
