Κλεινόμαστε. Ασφυκτιούμε. Προχωράμε. Ζούμε. Πού; Στην απομόνωση. Μα, πώς; Έτσι μας έμαθαν. Ή μήπως έτσι θέλουμε; Απογοητευόμαστε από ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα. Μα αυτό που πονάει περισσότερο είναι η απογοήτευση από τους συνανθρώπους. Κάτι τέτοιο σε παγώνει, σε λυγίζει, σε σπάει. Και αυτό ξέρεις γιατί; Γιατί νόμιζες πως αυτός ήταν διαφορετικός. Ήταν φίλος σου, ήταν κολλητός σου, ήταν αδερφός σου.
Πόσες φιλίες χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου; Πόσα «θα τα πούμε» δεν πραγματοποιήθηκαν; Μην αρχίσω το μέτρημα. Ο καθένας ξέρει. Όλοι μας ξέρουμε. Όλοι μας αφήσαμε καταστάσεις ανεκμετάλλευτες, ανθρώπους να φύγουν ή και πολλές φορές να έρθουν και να μας κατασπαράξουν. Κι εσύ τους άφησες, κανένας άλλος, μόνο εσύ. Μα, γιατί; Γιατί θεωρείς τον εαυτό σου έναν μικρό ανθρωπάκο που συμβιβάζεται και δε διεκδικεί. Επιλέγεις την αδράνεια αντί να μιλήσεις. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη το διαφοροποιητικό στοιχείο του ανθρώπου είναι ο λόγος.
Ε, λοιπόν, μίλα! Η ζωή είναι μόνο μια και αξίζει το ίδιο για τον καθένα μας. Αφήνεις τους άλλους να σε τρομάζουν, να σε κάνουν να νομίζεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Έτσι, κάνεις τη δεκτικότητα χαρακτηριστικό του εαυτού σου και αυτή η δεκτικότητα γίνεται «έξις'» και η «έξις» ξέρεις, δύσκολα ξεπερνιέται. Εδώ χρειάζεται ο συνάνθρωπος, όχι αυτός που θα τρέξει να προλάβει το μετρό, που δε θα περιμένει να κατέβεις από το βαγόνι, αλλά θα σε σπρώξει γιατί θέλει να προλάβει θέση χάνοντας μια τυχόν θέση στην καρδιά σου.
Εσύ συνέχισες, έβαλες τα ακουστικά σου, έφτασες σπίτι, μπήκες στο δωμάτιό σου, έκλεισες τα πατζούρια, γιατί ξέρεις δεν ήθελες να βλέπεις το φεγγάρι που είναι μόνο και να σου υπενθυμίζει τη δική σου μοναξιά. Το ίδιο έκανε και η φίλη σου, αυτή που έσπρωξες για να προλάβεις τη θέση και την μετέτρεψες αυτομάτως σε μία άγνωστη, αυτή που σε ρώτησε αλλά δεν της απάντησες, όχι απο κακία αλλά γιατί φορούσες τα ακουστικά σου και δεν άκουσες την ερώτησή της. Έτσι, συνέχισες πληγωμένος να διαμορφώνεις θλίψη στον εαυτό σου για προκαταλήψεις των άλλων για εσένα και ξέρεις γιατί; Γιατί ταύτισες την γνώμη τους με το «είναι» σου. Έκανες την κρίση τους χαρακτηριστικό σου, επειδή ήσουν βλέπεις πολύ αδύναμος να την ανατρέψεις. Τους έδωσες τη δύναμή σου, κλείστηκες στον εαυτό σου και έτσι έδιωξες είτε άθελα, είτε ηθελημμένα, άλλους που ήθελαν να σε γνωρίσουν.
Το αποτέλεσμα; Μα δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά η ζωή είναι σαν τις ταινίες: βλέπεις το τέλος της ταινίας, αλλά ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν κάτι θα άλλαζε στην πορεία της ζωής των πρωταγωνιστών της όταν εκείνη τελείωσε.
Γράφει η Ευτυχία Φαναροπούλου
