Ένας αντίστοιχος τίτλος που θα μπορούσε να δοθεί θα ήταν «Οικείοι ξένοι: υποτιμημένοι κομπάρσοι». Βέβαια ίσως αυτό να παρέπεμπε σε θεατρικό έργο, αλλά ο καθένας έχει αποδόσει – ή τουλάχιστον έχει αποπειραθεί να αποδόσει – έναν χαρακτηρισμό στο δικό του σενάριο που τυχαίνει να επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Η χρήση του οξύμωρου σχήματος στο πρώτο σκέλος πιθανότατα να προετοιμάζει έναν επόμενο χαρακτηρισμό για εκείνους τους αγνώστους που αξίζουν μία σελίδα στο ημερολόγιο κάποιου.
Αρχικά λοιπόν, μια τέτοια αναφορά στους ανθρώπους αυτούς αξίζει, εφόσον σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα μας εκθέτουν ένα τόσο αξιοπρεπές δείγμα της ταυτότητας τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί κανείς να εμπλακεί σε διάφορες συζητήσεις, αποτελώντας αποδέκτης μίας πρώτης κουβέντας που να την υποδέχεται με έναν ενδοιασμό. Βέβαια, αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει, όχι επειδή είμαστε αντικοινωνικοί, αλλά επειδή παραμένουμε απορροφημένοι σε έγνοιες.
Δεν είναι λίγες οι φορές που καταλήγουμε να ανοιγόμαστε σε ανθρώπους, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε καν το όνομά τους και που, σε λίγα λεπτά, μπορούν να μας ελαφρύνουν από εκείνο το βάρος που μας καθιστούσε θολωμένους και αδιάφορους για άλλες εκφάνσεις της ζωής μας. Για κεφάλαια στα οποία δεν είχαμε προχωρήσει, γιατί είχαμε εστιάσει σε κάποιο συγκεκριμένο, αποκρύπτοντας έτσι άλλες εκπλήξεις, άλλες πόρτες. Πιθανότατα να μας χάρισαν μία οπτική που μας είχε διαφύγει από το μυαλό και να βρήκαν το κουμπί εκκίνησής μας για κάτι καινούριο.
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, ο όρος «υποτιμημένοι» στέκεται σε εκείνη την πρώτη εντύπωση. Σε εκείνη την ταπεινότητα που έχει αυτός ο «οικείος ξένος» που προσπαθεί να μας προσεγγίσει. Που ξεπερνάει το γνώριμο άγχος που τον αναγκάζει να εγκλωβίζεται στα πλαίσια της τυπικότητας. Εκείνο το συνοδευτικό πρόσημο «κομπάρσοι» ταυτίζεται με τον φαινομενικά προσθετικό, αλλά εξίσου σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν αυτές οι σκιές σε μία σκηνή του έργου, ικανές να αλλάξουν ολόκληρη την ροή, να πετύχουν την κορύφωση στο έργο, είτε θετική είτε αρνητική. Και μόνο για αυτή τους την δύναμη θεωρούνται άξιοι προσοχής και δε χρειάζεται να τους υποτιμάμε.
Σαν συνέπεια, τέτοιες συναντήσεις να μας ξεκλειδώνουν ένα μέρος του εαυτού μας, κάποιες φορές πιο αισιόδοξο, αναγκάζοντάς μας να μην κολλάμε ανά το κεφάλαιο και να διατηρούμε, χωρίς παρεμβολές, συνεχή την ροή του βιβλίου.
