Απ΄όλα έχει ο μπαξές. Ναι, φυσικά και σπουδάζω. Ναι, δουλεύω κιόλας. Διαβάζω, κάνω τις δουλειές του σπιτιού, μαγειρεύω, συμμετέχω σε εθελοντικές οργανώσεις και μαθαίνω σουαχίλι. Εννοείται πώς πηγαίνω και γυμναστήριο, κινηματογράφο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και παρακολουθώ σεμινάρια για να ενισχύσω το βιογραφικό μου. Και δεν ξεχνώ ποτέ τους φίλους: βγαίνω, διασκεδάζω, μοιράζομαι στιγμές ανεκτίμητες.
Τι εννοείς πώς τα καταφέρνω;! Μα είμαι τόσο νέα, με τόσο ενέργεια, ελεύθερο χρόνο, οργανωτική, ισορροπημένη και φιλότιμη. Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα μέτρου και ισορροπίας. Ε, λίγη προσπάθεια θέλει και θα το καταφέρεις κι εσύ.
Knock, knock! Knock, Knock!
– Παρακαλώ;
– Ναι, γεια σας, η πραγματικότητα είμαι πάλι, ήρθα να σας επαναφέρω σε αυτή…
Παίρνω βαθιές ανάσες και την αντιμετωπίζω. Το γραφείο μου ξεχειλίζει από σημειωματάρια, ατζέντες, post-it γεμάτα υποχρεώσεις που φωνάζουν «Κάν΄το τώρα!». Χειρόγραφες σημειώσεις της σχολής ανέγγιχτες σε μια γωνία, γνωρίζουν ότι δεν θα τις ενοχλήσω. Ο υπολογιστής μου στην άλλη γωνία, social media κοιτούν επίμονα από την φωτεινή οθόνη, μηνύματα που περιμένουν να διαβαστούν, άνθρωποι που ζητούν κάτι. Πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου μου, η μητέρα μου θέλει να βγάλω τα άπλυτα, να ξεσκονίσω, να βοηθήσω λίγο στο σπίτι ή «έστω παιδί μου, έλα να κάτσεις λίγο μαζί μας». Την αγνοώ. Όχι μόνο αυτή, τα πάντα γύρω μου. Πνίγομαι.
Πώς τα έκανα έτσι, Θεέ μου; Γιατί δεν το συζητώ, εγώ τα κατάφερα. Δικό μου έργο είναι αυτό. Θεώρησα ότι μπορώ να τα καταφέρω και να αναλάβω τόσες ευθύνες. Ο αυθορμητισμός και η επιπολαιότητα των 20 γέμισαν το κεφάλι μου σκέψεις επιτυχίας και δόξας. Ότι είμαι μοναδική. Αλλά όλοι οι άλλοι πώς τα καταφέρνουν; Ακούς καθημερινά ιστορίες από συνομήλικούς σου για το πόσο καταπληκτικοί φοιτητές, συνάδελφοι, παιδιά, σύντροφοι και φίλοι είναι. Όταν τους ρωτάς πώς το κάνουν αυτό σου απαντούν «Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα μέτρου και ισορροπίας. Ε, λίγη προσπάθεια θέλει και θα το καταφέρεις κι εσύ.».
Σοβαρά τώρα; Φίλε μου, είμαι απλά μια 20χρονη φοιτήτρια που προσπαθεί να πετύχει κάτι στη ζωή της, χωρίς να χάσει την αγνότητα και την ηρεμία των νιάτων της. Κάθε Σάββατο πρωί ξυπνάω, πάω και σαπίζω στον καναπέ, κινούμενα σχέδια στην TV, προσπαθώντας να μαζέψω τα πιο πολλά σοκολατάκια από το μπολ με τα cornflakes στο κουτάλι μου. Δίνω συνεντεύξεις σε ένα σωρό αμερικάνικες εκπομπές μέσα στη ντουζιέρα μου, ενώ όταν τυλίγομαι με την πετσέτα μετά το παίζω Μαρία Αντουανέτα λέγοντας στον φτωχό λαό μου «Let them eat cake!». Ακόμα όταν πέφτω για ύπνο αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου λες και κοιμάμαι στην αγκαλιά του Mr. Random Guy που φαντάζομαι ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του. Και ναι, ακόμα παίζω Super Mario στο αθάνατο gameboy μου προσπαθώντας να ξεπεράσω το δικό μου best score.
Που να βρω το μέτρο και την ισορροπία; Δεν λέω, ακούγονται δελεαστικά, αλλά τόσο άπιαστα ταυτόχρονα. Εσύ που κορδώνεσαι ότι το έχεις καταφέρει ένα θα σου πω: ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Ούτε εσύ δεν το πιστεύεις. Γιατί πολύ απλά δεν είμαστε τέλειοι. Δέξου το. Και το καλύτερο κομμάτι είναι ότι δεν πειράζει. Δεν πειράζει να μην είμαι η καλύτερη φοιτήτρια στη σχολή μου, να μην γουστάρω τη δουλειά μου, να έχω ένα δωμάτιο αχούρι, να μην μάθω σουαχίλι, να είμαι ανισόρροπη. Δεν με νοιάζει κιόλας.
Όλα θα έρθουν τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος, με τους σωστούς ανθρώπους και καταστάσεις γύρω μου. Εγώ με κάποιο μυστήριο μαγικό τρόπο θα τα καταφέρω και θα βρω το μέτρο και την ισορροπία. Αλλά όταν θα είμαι εγώ έτοιμη. Όχι όταν θα είστε εσείς.
