Είναι ώρες ώρες τρομακτικός ο κόσμος μας. Κι αν σκεφτείς που βρίσκεσαι σε σχέση μ΄αυτόν, γίνεται ακόμα περισσότερο. Βιώνοντας ώρες κρίσιμες για την ίδια σου τη ζωή, ώρες εγωιστικές στις οποίες, όπως σε εχουν μάθει τοσον καιρό, θα έπρεπε να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και κανέναν άλλον, δεν μπορείς. Κι αν όχι εσύ, κάποιος άλλος, κάποιοι άλλοι, σίγουρα δε μπορούμε. Δεν είναι ειρωνικό να διδάσκεσαι ιστορία όλη σου τη ζωή, έχοντας ακούσει τόσες πολλές φορές οτι επαναλαμβάνεται, να βλέπεις να συμβαίνουν και να ξανασυμβαίνουν τα ίδια λάθη, χωρίς κανείς να έμαθε τίποτα από αυτά;
Υπάρχει μια χρονική περίοδος κάπου μέσα στην εφηβεία που το να διαβάζεις βιβλία, το να ακούς μουσική διαφορετική από αυτή που ακούγεται στα μπαράκια, το να σου αρέσουν τα μουσεία και το θέατρο και το να θες να ενημερωθείς, χωρίς να έχεις να κάνεις μια σχετική εργασία θεωρούνταν πράγματα αδιανόητα. Δεν πέρασε ποτέ απ΄το μυαλό μας η σκέψη ότι το διάβασμά μας, οι αντιδράσεις μας, οι ειδήσεις που βλεπουμε – ή μάλλον απλά κοιτάμε περιμένοντας να αρχίσει η αγαπημένη μας σειρά σε επαναληψη – , η γκρίνια των γονιών μας για την φτώχεια κτλ, θα είναι κάποτε αυτά που θα μαθαίνουν οι επόμενοι. Αυτά από τα οποία θα καλούνται οι ίδιοι να αποκρυπτογραφήσουν μεγαλώνοντας, ώστε να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη. Όπως ακριβώς είχες να κάνεις κι εσύ.
Κάποια στιγμή ξυπνάς, μεγαλώνεις. Ξυπνάς όλες τις σκέψεις που κοιμόντουσαν τόσο καιρό στο κεφάλι σου ή που τις είχες στοιβάσει, χωρίς να έχεις καταλάβει την πραγματική χρησιμότητα τους. Καταλαβαίνεις πως η χρόνια αδιαφορία σου, σου στέρησε γνώση και αντίληψη. Δεν σου πέρασε ποτέ απ΄το μυαλό ότι οι αντιδράσεις σου ίσως να επηρεάσουν το τι θα γραφτεί στο αυριανό χαρτί και, έπειτα, στην αυριανή εφημερίδα, στο νέο βιβλίο ιστορίας, στα επόμενα πρακτικά πολιτικών συνελεύσεων.
Είναι – είμαστε – τα παιδιά που μεγαλώνουν και ζουν μέσα στην ιστορία, που βιώνουν τις πολιτικές εξελίξεις. Που μετά από μισό αιώνα αποφάσεων, λανθασμένων και σωστών, οι ζωές μας θα γραφτούν σε βιβλία ιστορίας και πιθανότατα κι άλλοι θα δυσανασχετήσουν πάνω απ΄τις σελίδες που θα αναγκαστούν να αποστηθίσουν. Κι όπως προσπαθούσαν κάποτε στο δημοτικό να μας κάνουν το μάθημα πιο ενδιαφέρον λεγοντάς μας ιστορίες για τα παιδιά και τους νέους της εποχής, έτσι θα είμαστε κι εμείς κάποτε κομμάτια σε ιστορίες άλλων. Άνθρωποι μέσα σε ιστορίες πολέμων και διχασμών, με όπλα ή χωρίς, κι αυτές είναι οι ζωές μας.
Σίγουρα υπήρχαν κορίτσια και αγόρια σαν κι εσένα, σαν κι εμένα, σαν και την παρέα, τους γονείς και τους διπλανούς σου, που έφτιαχναν συγκροτήματα, που περνούσαν ώρες σε παγκάκια, που ήλπιζαν και φοβούνταν όλοι μαζί, που ήταν χαρούμενοι, που ήταν δυστυχισμένοι, που αγαπούσαν,που τσακώνονταν, που επιβίωναν ή που ζούσαν όσο περισσότερο κι οσο καλύτερα μπορούσαν, χωρίς κι εκείνοι να σκέφτονται πως ζουν σε μια τόσο κομβική στιγμή ή εποχή.
Η μόνη κατάληξη και το μόνο συμπέρασμα είναι πως όπου φτάνουμε είναι αποτέλεσμα από τη μία σκέψεων, πράξεων και δράσεων μας, αλλά από την άλλη αποτέλεσμα όλων των αποφάσεων που δεν ελήφθησαν ποτέ, όλων των φορών που προτιμήσαμε να αδιαφορήσουμε και να αφήσουμε τους άλλους να αναλάβουν την ευθύνη μιας πιθανώς λάθος κίνησης, με μικρό ή μεγάλο τίμημα. Τίμημα που συχνά είναι γνωστό από πριν, αφού όπως ακούμε παντού «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Στόχος είναι η επανάληψη αυτή να μην περιλαμβάνει ξανά ίδια και τετελεσμένα λάθη και αυτό είναι ευθύνη όλων μας.
Γράφει η Νικολέτα Γεωργίου
