Πας σινάμενος κουνάμενος στο Erasmus σου μέσα στη τρελή χαρά και μέχρι να μάθεις να λες «Γεια σας. Τι κάνετε; Ευχαριστώ. Παρακαλώ. Θα ήθελα 1 μπύρα. Είμαι πιωμένος.» και 5-6 βασικές βρισιές, τελειώνει και ξαναβρίσκεσαι στο αεροπλάνο για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Και σκέφτεσαι τώρα εσύ «Μήπως αποκοιμήθηκα ένα πεντάμηνο; Ήταν όλα ένα όνειρο; Γυρίστεεε με πίσω! Πού με πάτε; Και γιατί τέλος πάντων μιλάνε τόσο πολλοί ελληνικά;». Μετά συνειδητοποιείς ότι η πτήση πάει Ελλάδα, σε δικαιολογείς λόγω κούρασης και κακής διάθεσης και κάθεσαι ήσυχος στην γωνίτσα σου. Η περίοδος προσαρμογής; Δύσκολη. Πολύ δύσκολη.
Ξυπνάς την επόμενη ημέρα. Ανοίγεις τα μάτια. Δεν αναγνωρίζεις το τοπίο. Τα ξανακλείνεις γρήγορα-γρήγορα. Συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όνειρο. Σφίγγεις τα μάτια σου πιο πολύ και εύχεσαι για μια τηλεμεταφορά. Τα ξανανοίγεις αργά-αργά. Πάλι τα ίδια. Το γνώριμο μεν, περίεργα αποκρουστικό δωμάτιο «σου» δε. Στο βάθος, ήχος από ηλεκτρική σκούπα, απορροφητήρα, την μάνα σου να βρίζει τα έπιπλα που μπαίνουν στο δρόμο της, η τηλεόραση στο τέρμα να ακούγεται κάτι γνώριμο. Ναι, ναι. Κάτσε να δεις τι είναι… «Μωρή Κατακουζίναααα!». Ξέρεις όλα τα λόγια, όλων των επεισοδίων, από την καλή και από την ανάποδη. Εντάξει, τότε είναι που χαίρεσαι λίγο για την τόσο καλή σου μνήμη.
Αφού, λοιπόν, τρως του σκασμού το φαγάκι της μαμάς (που είχες ήδη παραγγείλει πριν φτάσεις), πρήζεις και λίγο τους γονείς σου για το πόσο τέλεια πέρασες, λες να βγεις στον έξω κόσμο. Και τα λάθη γίνονται το ένα μετά το άλλο. Αρχικά, πας να περάσεις διάβαση χωρίς να κοιτάξεις. Ώπα! Πρόσεχε, θα σε μαζεύουμε!
Έπειτα, μπαίνεις στο μαγαζί με τους φίλους σου. Είναι γεμάτο! Και αρχίζεις και φωνάζεις «Τι θα γίνει; Θα σηκωθεί κανένας να κάτσουμε; Άιντε!». Γυρνάνε όλοι και σε κοιτάνε. Ooops, ξέρουν ελληνικά ρε αυτοί! Πρόσεχε, πάλι θα σε μαζεύουμε! Και για ένα περίεργο λόγο μιλάς ΔΥΝΑΤΑ! Δεν μπορείς να το ελέγξεις! Πες ότι τα αυτιά σου είναι βουλωμένα από την πτήση ακόμα. Δεν θα το πιστέψει κανείς, αλλά θα δώσεις έναν αέρα εξωτερικού στη συζήτηση και θα σταματήσουν να σε λένε βλάχο.
Βγαίνεις με φίλους έξω και εκτός από την πρώτη φορά που όλοι σε κοιτάνε με προσήλωση να διηγείσαι τις απίστευτες εμπειρίες, μετά αρχίζουν να σε κοιτάνε περίεργα. Μετά από λίγο, το περίεργο κοίταγμα γίνεται «Ναι, μας το ξανάπες». Πρόσεχε, μην το παρακάνεις. Βασικά, δεν γίνεται. Απλώς πες τους ότι για τους επόμενους 5-6 μήνες θα μιλάς μόνο για αυτό και να δείξουν κατανόηση! Άντε μην γυρίσεις πίσω και σε ξαναχάσουν. Πίσω; Αχ τι ωραία που ήταν… Ξαναρχίζεις τις ιστορίες. Παράλληλα, όση ώρα μιλάνε οι φίλοι σου, εσύ ταξιδεύεις. Πως τους εξηγείς τώρα ότι σου έλειψαν;
Η μέρα σου πια δεν είναι η ίδια. Ακούς Bieber και κλαις αφού «It’s too late to say sorry». Το ξανακούς και χαίρεσαι. Στέλνεις στους ξένους φίλους και τους λες πόσο σου λείπουν. Βλέπεις φωτογραφίες με τα μούτρα κατεβασμένα. Ώπα, κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά! Ναι, χωρισμό μου θυμίζουν. Και πάνω που έλεγες ότι δεν θα ξαναπληγωθείς! Και πληγώθηκες από… από τι; Μια χώρα; Αλλά είναι λογικό, αφού είναι σα να σε πήραν και να σε πέταξαν πάλι πίσω στην ρουτίνα σου, παίρνοντάς σου ένα κομμάτι σου βίαια! Και παράλληλα να σου λένε «χάρηκες μωρέ γλυκούλι; ΦΕΡΕ την χαρά πίσω μούλικο τώρα!».
Έχεις να αντιμετωπίσεις ότι μένεις πάλι με τους γονείς σου! Ευτυχώς που τους έλειψες λίγο και είναι συνέχεια «το παιδί, το παιδί μας που ήρθε από τα εξωτερικά» και σου κάνουν ό,τι χατίρι θες. Δεν θα κρατήσει πολύ όμως. Ευχαριστήσου την καλή ελληνική κουζίνα τώρα που μπορείς, γιατί σε καμιά βδομάδα θα κάνουν επιδρομή οι μπάμιες και τα φασολάκια!
Εντάξει, κάποια στιγμή θα προσαρμοστείς! Κάποιος μου είπε ότι θα χρειαστείς το μισό του όσο έκατσες εκεί. Κάποιος άλλος για ένα 5μηνο. Κάποιος απλώς μέχρι να βρεις κάτι να απασχολήσει το μυαλό σου. Κάποιος άλλος μίλησε για 2 χρόνια. Δεν μπορείς να ξέρεις. Μείνε στο ότι ήταν μία μοναδική εμπερία και απλώς άρχισε να οργανώνεις το επόμενο σου ταξίδι. Τόσους φίλους έχεις να σε περιμένουν στην άλλη άκρη της Γης. Θα τους αφήσεις να περιμένουν πολύ;
