Ανάμεικτα συναισθήματα, πολλές αναμνήσεις για την αρχή του τέλους των σχολικών μας «βασανιστηρίων». Όμορφα και λιγότερο όμορφα – θα έλεγε κανείς – συναισθήματα για την εποχή μας ως μαθητούδια. Οι εποχές αλλάζουν, το ίδιο και οι απαιτήσεις εντός των σχολικών ετών. Όμως, οι συμπεριφορές παραμένουν ίδιες και απαράλλαχτες. Το άκουσμα των βαθμών πάντα μας αφυπνίζει. Πάντα εκπέμπει μία δόση αμφισβήτησης και ας ήμασταν σίγουροι για τον εαυτό μας.
Να αρχίσουμε από τους επιτυχόντες, μιας και όλοι θέλουμε να ταυτιστούμε με τον ενθουσιασμό τους και την ικανοποίηση που νιώθουν. Πώς είναι να πετυχαίνεις το πολυπόθητο «όνειρο ζωής»; Βαριά ετικέτα που παραχωρείται σε εκείνους που με προσπάθεια, μικρότερη ή μεγαλύτερη, κατάφεραν να αποδείξουν ότι μπορούν να πετύχουν αυτό που θέλουν. Και έτσι, αρχίζουν την φοιτητική ζωή και ετοιμάζονται για μία περίοδο ανεξαρτησίας και αυτονομίας. Είναι έτοιμοι να αρχίσουν με τους δικούς τους ρυθμούς την πορεία τους, τη δική τους κατεύθυνση. Με άλλη ψυχολογία και με το κύρος ότι πέτυχαν το στόχο τους, προετοιμάζονται γι’ αυτά που έχουν ακούσει: πάρτυ, απεριόριστα ποτά, χρόνος για διασκέδαση και για ασχολίες χωρίς χρονικές προθεσμίες.
Χωρίς περιορισμούς και όντας έτοιμοι να αποδράσουν από την πολυετή σχολική τους ρουτίνα, προγραμματίζουν τις πρώτες τους διακοπές με την παρέα. Αυτές που είχαν κλείσει πριν καν δουν αποτελέσματα και βαθμούς. Αν όχι όλοι, σίγουρα οι περισσότεροι. Υπάρχει και εκείνη η μερίδα ανθρώπων που αποφασίζει να ξοδέψει ένα καλοκαίρι μπαίνοντας στο τρυπάκι της βιοπάλης. Αυτή είναι η ανεξαρτησία τους.
Βλέποντας την άλλη όψη του νομίσματος, θα αντικρίσουμε δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτούς που απλώς ήθελαν να ξεφύγουν από το σχολικό πλαίσιο και να τελειώσουν με τα του στρατού (μην ξεχνάμε ότι οι άνδρες έχουν και αυτό), και αυτούς που δεν πέτυχαν το στόχο τους, αλλά είναι έτοιμοι να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό τους. Μα θα είναι δεύτερη απόπειρα για επιχείρηση «πανελλήνιες», μα μία ιδιωτική σχολή ή ακόμη κάποιο ξεχασμένο δημόσιο ΙΕΚ που παραχωρεί ευκαιρίες και λύσεις, κανείς δεν ξέρει. Πακετάρουν για τις διακοπές τους και όχι απαραίτητα για τον επόμενο σταθμό. Γιατί; Γιατί κάπου μπήκαν και ποτέ δεν ξέρει κανείς τι θα συναντήσει. Τους παρηγορεί η άγνοια για το τι θα συναντήσουν. Στέκονται στο «τώρα» και αυτό που θέλουν είναι να περάσουν καλά. Τελείωσε ένα μεγάλο κεφάλαιο και περιμένουν να αρχίσουν ένα επόμενο για το οποίο έχουν προϊδεαστεί αρνητικά.
Πάντα θα υπάρχουν τα συν και τα πλην, αλλά καλό είναι να ψάχνουμε και να περιμένουμε λίγο περισσότερο για τις ευκαιρίες που μπορεί να μας προσφέρει η κάθε πόρτα.
