Να ευχηθώ καλό μήνα, χρόνια πολλά και τα συναφή; Διστάζω παρότι είναι Μάης, μαζί με την άνοιξη και τον σχεδόν καυτό – ή μάλλον χλιαρό – ήλιο έρχονται και πολλά, άλλα λιγότερο ελκυστικά. Είναι μια μεταβατική περίοδος που σου φωνάζει «Ζήσε!» και αυτό την ίδια στιγμή που ανοιχτές χειμερινές υποθέσεις περιπλανόνται αμέριμνες στα τελευταία σκιερά μέρη του μυαλού σου. «Στα κομμάτια όλα!», θες να πεις μια φορά στο τόσο. Κι ας είμαστε από αυτούς που ενίοτε έχουμε αλλεργία στην ίδια την μας την ζωή, η άνοιξη μας παρακινεί να κάνουμε όλα όσα θέλουμε. Αν μπορούσα να την περιγράψω με μια λέξη θα ήταν «Restart» και ίσως να έπαιρνα χορηγία από την Vodafone, δεν είμαι σίγουρη.
Το ανοιξιάτικο αυτό πρωί, οι λέξεις γράφονται σε μια χαρτοπετσέτα ενός παραλιακού καφέ λίγο πριν τη δουλειά. Όχι για λόγους αισθητικούς, αλλά μια ρομαντικότητα υπάρχει στην φάση. Βασικά, απλά δεν είχα χαρτί. Τέλος πάντων, αυτόν τον μήνα μαζί με την γύρη και τον πόθο, έρχεται και ο φόβος. Απρόσκλητος με την πρώτη ματιά, μα η αλήθεια είναι πως αυτά τα δύο είναι το αλατοπίπερο της ζωής, πόθος – φόβος πάνε μαζί. Πολλές φορές μάλιστα, τα πράγματα που ποθούμε κι αγαπάμε είναι τα ίδια που φοβόμαστε. Παράξενοι άνθρωποι! Ανθρώπινες όμως οι φοβίες, γι΄αυτό και είναι λάθος να τρέχουμε μακριά τους. Να τους κλείνουμε την πόρτα. Ειναι μάταιο, θα περιμένουν υπομονετικά στο χαλάκι της πόρτας σαν αδέσποτα που μύρισαν τροφή. Ανοίξτε, μην τους ταϊσετε, απλά αντιμετωπίστε τους.
Στην προσπάθεια μου να υποστηρίξω το κλασικό «less is more», ζήτησα ανώνυμα σε ένα forum τους αναγνώστες να περιγράψουν τον φόβο τους σε μια και μοναδική λέξη. Οι απαντήσεις που πήρα με εξέπληξαν λίγο, περίμενα πιο κλισέ πράγματα, αλλά μαζί με τους καιρούς απ΄οτι φαίνεται αλλάζουν και οι φόβοι μας. Είναι περισσότερο προσαρμοστικοί από μας πολλές φορές.
Σκοτάδι (2)
Πήρα δύο απαντήσεις αναφερόμενες στην λέξη αυτή. Η απαίτηση μου να εκφράσουν τον φόβο σε μια λέξη μου στέρησε την δυνατότητα να καταλάβω αν κυριολεκτούν ή αν μιλούν μεταφορικά. Σαν παιδιά όλοι κάποτε φοβόμασταν το σκοτάδι, ίσως πολλοί και σαν ενήλικες, κανένα ρόλο δεν παίζει η ηλικία. Ο λόγος; Η άγνοια, η αβεβαιότητα με μια δόση αίσθησης κινδύνου. Το απόλυτο σκοτάδι απλά δεν σου επιτρέπει να δεις τι υπάρχει μέσα σε αυτό, πιθανότατα τίποτα, αλλά το μυαλό σε δευτερόλεπτα το μυαλό φτιάχνει σενάρια φανταστικά, ικανά να σε οδηγήσουν σε μίνι κρίση πανικού. Μπορεί να είσαι σε ένα δωμάτιο, μόνος, να σβήσουν ξαφνικά τα φώτα και απλά για κάποιον λόγο να είσαι πεπεισμένος ότι θα πεθάνεις. Creepy… Το σκοτάδι είναι αυτό που φιλοξενεί το χειρότερο είδος τρόμου, όπως είπε και ο αγαπητός Stephen King υπάρχουν τρία είδη :
«The Gross-out: the sight of a severed head tumbling down a flight of stairs, it’s when the lights go out and something green and slimy splatters against your arm. The Horror: the unnatural, spiders the size of bears, the dead waking up and walking around. And the last and worse one: Terror, when you come home and notice everything you own had been taken away and replaced by an exact substitute. It’s when the lights go out and you feel something behind you, you hear it, you feel its breath against your ear, but when you turn around, there’s nothing there..»
Προτείνω να μην διαβαστεί βράδυ!
Θάνατος (4)
«Όχι ο δικός μου, των άλλων…» Να! Τσουπ, εκεί που πάω να χάσω πάσα πίστη στους ανθρώπους διαβάζω αυτό και σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα. Εγώ συμφωνώ με όλο μου το είναι πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βλέπεις δικό σου άνθρωπο να υποφέρει ή από το να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, είτε με θάνατο είτε με τεχνητό θάνατο. Άτομα που γνωρίζεις υπάρχουν κάπου στην ίδια γη, μα δεν τους βλέπεις πότε.. όπως και να ΄χει, ο ίδιος φόβος είναι γνωστός και ως «Απώλεια».
Άχρηστη (1)
Μια κοπέλα έγραψε αυτή την λέξη. Αγαπητή, εύχομαι να το διάβαζες αυτό, για να σου πω με λίγα λόγια ότι αυτή η φοβία είναι εξωτερική. Δεν είναι φυσική, είναι κάτι που σου έχει προκαλέσει το περιβάλλον σου, κάποιος, κάποτε ίσως σε αποκάλεσε έτσι, ίσως το υπονόησε και πιθανότατα πολλές φορές να το αναπαράγεις και εσύ η ίδια στον εαυτό. Κορίτσι, τίποτα σε τούτο τον κόσμο δεν είναι άχρηστο! Υπάρχει τάξη μέσα στο χάος και κάθε τι, ακόμα και το πιο μικρό πλανκτον του ωκεανού, έχει κάποια ικανότητα. Πόσο μάλλον εσύ που είσαι άνθρωπος! Υπάρχει αδράνεια, αλλά αυτό είναι στο χέρι μας. Όσο υπάρχεις, θα υπάρχει και δυνατότητα να καταφέρεις πράγματα!
Μέλλον (4)
Το περιμένατε; Τέσσερα στο μέλλον δεν περίμενα, οχι. Να μου πείτε, έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο, οπότε λογικό να σε αγχώνει και να φοβάσαι. Εν πάση περιπτώσει, να ξέρετε ότι οι στιγμές που αφιερώνουμε σκεπτόμενοι το αύριο έχουν κάποιο κόστος στο σήμερα και το τώρα. Οι χρονικές βαθμίδες παρελθόν και μέλλον είναι πλαστές, μόνο το σήμερα υπάρχει και κάποιοι έχουμε ήδη αργήσει.
Χρόνος (1)
Ένας μόνο για τον χρόνο; Ούτε αυτό το περίμενα. Δηλαδή αυτό το εργαλείο που μετράει πόσο πιο κοντά ερχόμαστε στο τέλος, εννοώ πόση ώρα πέρασε, δεν σας φοβίζει καθόλου; Εγώ συμφωνώ με τον κύριο, ο χρόνος κυλάει και σου θυμίζει πως οι στιγμές της ζωής περνάνε σαν φιλμ και εσύ λείπεις από πολλά καρέ χωρίς να θυμάσαι που ήσουν. Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα, αλλά είναι πράγματι αγχωτικό(;), τρομακτικό (;), διίστανται οι απόψεις.
Μοναξιά (3)
Απαίσιο. Θυμάμαι στην ταινία του Παπακαλιάτη «Αν», ο πρωταγωνιστής είχε ονομάσει τον σκύλο του «Μοναξιά», ο καλύτερος φίλος του άνθρωπου. Εγώ την μοναξιά την φοβάμαι, θέλω να μοιράζομαι τις στιγμές, γιατί αλλιώς τις ξεχνάω. Έχω όμως γνωρίσει ανθρώπους που αγαπούν την μοναξιά τους ή απλά συμβιβάζονται. Ή είναι κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω. Δεν λέω, είναι λογικό να έχεις την ανάγκη να μείνεις μόνος μια φορά στο τόσο, αλλά η μόνιμη μοναξιά είναι φθορά προς εαυτόν.
Καταλαβαίνω ότι πολλά από τα παραπάνω ίσως σας φάνηκαν μελοδραματικά, αλλά εφόσον μιλάμε για καθημερινή ψυχολογία, χρησιμοποιούμε την γλώσσα που καταλαβαίνει καλύτερα η ψυχή, δηλαδή το συναίσθημα. All in all, το ταξίδι στους φόβους δεν είναι τόσο τρομακτικό και τελικά η αναγνώριση τους είναι στην πραγματικότητα το πρώτο βήμα για να τους ξεπεράσουμε!
Υ.Γ.: «Face your demons»
