Το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά και οι επιβάτες το φορούν πάνω τους καθώς κυκλοφορούν με τα μέσα μεταφοράς. Στα πρώτα κρύα, στις πρώτες καταιγίδες, τα ζευγαράκια έρχονται πιο κοντά και καταλήγουν σε μια ονειροπόληση σχηματισμένη άτσαλα πάνω στο θαμπό τζάμι του παραθύρου.
Στο πρώτο βαγόνι, σήμερα το πρωί, δύο φίλες κάθονται σε διπλανά καθίσματα. Η μια βγάζει το κινητό της και πάει να φορέσει τ’ ακουστικά. Σιγομουρμουρίζει «μυρίζουν Γιάννης» και χαμογελά. Δύο τετράδες πιο πίσω, ένα ζευγαράκι φοιτητών κάθεται αγκαλιά με την κοπέλα να έχει γύρει το κεφάλι πάνω στον ώμο του αγοριού. Τα χέρια τους είναι πλεγμένα και δείχνουν τις στάσεις του λεωφορείου. Στην επόμενη στάση, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων μπαίνει. Η γριά βάζει πρώτα το σύζυγό της να καθίσει καθώς δυσκολεύεται να κινηθεί.
Σηκώνομαι -όχι από σεβασμό στους ηλικιωμένους- αλλά για να μη χωρίσω ένα αγαπημένο ζευγάρι.
