Στο λεωφορείο, ημέρα απεργίας, δύο μητέρες μιλάνε για τα παιδιά τους με αφορμή τις επερχόμενες Πανελλήνιες εξετάσεις:
– Αυτό το φροντιστήριο μας έχει κοστίσει πολύ. Τρία χρόνια κάνει φροντιστήριο. Καλά την πρώτη χρονιά δε μας πείραξε και τόσο. Ήταν 100 ευρώ το μήνα και ξεκίνησε προς το Πάσχα. Τώρα όμως, δίνουμε 230, ένα δεύτερο νοίκι στην ουσία. Όταν τον βλέπω να κάθεται και να μην ανοίγει βιβλίο, μου γυρνάει το κεφάλι. Πληρώνουμε που πληρώνουμε, τουλάχιστον να περάσει κάπου.
– Εγώ τον έγραψα μόνο Λατινικά και Αρχαία, εκεί ήθελε.
– Εσένα το ξέρουμε πως διαβάζει το παιδί σου. Δε διαβάζει;
– Δόξα τον Θεό, ναι. Το θέλει πολύ το διάβασμα.
-Εσύ είσαι τυχερή. Αχ! Που είναι τώρα; Δύο κινητά έχει και δεν απαντάει σε κανένα.
-Άστο το παιδί. Δεν μας σκέφτονται εμάς, λέει κατεβαίνοντας.
(Ακούγοντας αυτές τις κυρίες σκέφτομαι τους γονείς μου, που πλήρωσαν για εμένα μαθήματα γενικής παιδείας και τρεις ξένες γλώσσες, οπότε θέλω να τους ευχαριστήσω μέσω της σημερινής ιστορίας.)
