Στο πρώτο βαγόνι, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, δύο φίλοι συνομιλούν. Ο πολύ κομψά ντυμένος νεαρός μονολογεί για το δράμα της ζωής του:
«Πήρα τις προάλλες τον Λάζαρο σπίτι του. Τι το θελα; Όταν μιλάω στο τηλέφωνο πρέπει να κάνω μπάσα τη φωνή μου για να μην ακούω γελάκι από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Είμαστε κι άντρες μη χέσω. Κοιμόταν ο Λάζαρος. Δεν μου τον έδωσαν στο τηλέφωνο. Ξέρεις τι του είπε η μαμά του; Πήρε ένα αγόρι και σε ζήτησε στο τηλέφωνο. Να σε ρωτήσω κάτι; Είναι το αγόρι σου; Αυτό του είπε. Βέβαια, ακούμε την φωνή του άλλου, κι επειδή δεν είναι καγκούρικη, είσαι gay και πηδάς και το γιο της. Τώρα θα μου πεις, έχουμε πηδηχτεί με τον Λάζαρο, αλλά δεν ευθύνεται γι’ αυτό η φωνή μου. Και στη δουλειά μ’ έχουν πάρει όλο στο ψιλό για τη φωνή μου. Και τι να κάνω; Γελάω κι εγώ. Το δράμα δεν χωράει στη ζωή μου. Η προϊσταμένη, κακαρίζει κάθε φορά που με βλέπει. Μου είπε να μην αλλάξω τίποτα πάνω μου γιατί την διασκεδάζω. Ε! Διασκεδάζω κι εγώ. Από τότε που είδα comic τη ζωή μου, περνάω καλύτερα. Ξέρεις τι θέλω; Να πάμε να ψωνίσουμε κάτι καλό. Μην πάμε όμως σε τίποτα Bershka. Δε θέλω να φοράω κάτι που φοράει ο καθένας. Θέλω να ξεχωρίζω. Πολύ σε συμπαθώ γλυκιά μου που δεν πολυμιλάς. Αλλά πες κάτι.»
Η κοπέλα που κοιτούσε το κινητό της, τον κοίταξε και του είπε:
«Είσαι τυχερός που τα βλέπεις έτσι τα πράγματα. Κάποιος άλλος μπορεί και να στενοχωριόταν. Δεν πειράζει να γελάνε μαζί σου, αλλά να γελάνε μαζί σου. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις.»
«Καταλαβαίνω. Αλλά και πάλι.»
(Σοβάρεψαν και τα δύο πρόσωπα. Έμειναν για λίγο σιωπηλά. Η πρώτη φωνή που ακούστηκε ήταν αυτή του ηχογραφημένου μηνύματος για τον σταθμό που πλησίαζε το τρένο)
