Αποτελεί συχνό ανέκδοτο αναμεταξύ μας η βραδυκίνητη εφαρμογή των «έξυπνων εισιτηρίων» ως παρελκόμενο των «έξυπνων στάσεων» και της εγκατάστασης των μηχανημάτων ακύρωσης των νέων εισιτηρίων. Μεσολάβησαν οι βανδαλισμοί των μηχανημάτων, για να φτάσουμε τελικά σε μια συμπαρουσία παραδοσιακών και ηλεκτρονικών εισιτηρίων.
Το πρώτο περιστατικό μου έχω να μοιραστώ είναι το εξής: Σε τελευταίο δρομολόγιο λεωφορείου, ένα αγόρι προσπαθεί να επικυρώσει το εισιτήριό του στο ακυρωτικό μηχάνημα του λεωφορείου. Δεν τα καταφέρνει κι απευθύνεται στον οδηγό. Ο οδηγός του λέει να το τοποθετήσει στην ένδειξη, το αγόρι προσπαθεί μάταια και ύστερα προσπαθεί ξανά μάταια στην οθόνη του μηχανήματος. Ο οδηγός του λέει πως το ακυρωτικό μηχάνημα δεν λειτουργεί μάλλον, αλλά τον αφήνει να μετακινηθεί δωρεάν.
Από περιέργεια, ρωτάει το κόστος του εισιτηρίου. Το παιδί πηγαίνει στο κάθισμά του για να ρωτήσει τους γονείς του. Επιστρέφει και του λέει πως κόστισε 9 ευρώ και είναι εβδομαδιαίου. Το παιδί επιμένει να μάθει πως να επικυρώσει το εισιτήριό του. Ο οδηγός του λέει να μην ανησυχεί, γιατί του κάνει δώρο την διαδρομή. Το παιδί επιμένει ανησυχώντας για την επόμενη μέρα που θα εκκρεμούσε η γνώση ακύρωσης του εισιτηρίου. Ο οδηγός απηυδισμένος του λέει να ρωτήσει ξανά τον αυριανό οδηγό.
(Αγχώθηκα ως θεατής του περιστατικού. Δε θέλω καμία κάρτα και κανένα εισιτήριο. Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω.)
