Στο πρώτο βαγόνι, μεταξύ άλλων, συναντιούνται και βλέμματα που κάτι παραπάνω επιθυμούν. Αυτές τις κρύες μέρες που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ κάποιον στην αγκαλιά μας, να ζεσταθούμε, βλέμματα εδώ κι εκεί, μέχρι που ο Θ. βλέπει τον Δ.
Ο Δ. είναι μεγαλύτερος. Το βλέμμα του είναι πιο έμπειρο. Ο Θ. που λίγα αγόρια έχει γνωρίσει τσιμπάει. Φαίνεται τρελό, μα θέλει να τον γνωρίσει. Του κάνει νεύμα να κατέβουν στην επόμενη στάση. Ανταλλάσσουν τηλέφωνα. Παίρνει τον επόμενο συρμό.
Προτού απομακρυνθεί το μετανιώνει. Τον παίρνει τηλέφωνο. Σε είκοσι λεπτά είναι στο σπίτι του. Την επόμενη ώρα το μετανιώνει. Δε θα ξανασυναντηθούν ποτέ. Κι όμως, παίρνουν καθημερινά το ίδιο τρένο. Η Αθήνα μας καταπίνει όλους. Ο Θ. είναι πια έμπειρος με τ΄αγόρια. Άλλες διαδρομές κάνει.
