Οι εποχές αλλάζουν, αλλά οφείλουμε ν΄αλλάξουμε κι εμείς. Με την εισαγωγή του ηλεκτρονικού εισιτήριου στη ζωή μας, ήρθε κι η αναστάτωση για την αλλαγή lifestyle. Ουρές επί ουρών, δικαιολογητικά και το άγχος του πιπ-πιπ, για να καταλήξουμε στο να παραδεχτούμε πως το ηλεκτρονικό εισιτήριο είναι μια χαρά.
Παράλληλα όμως, δημιουργήθηκε και μια ολόκληρη παραφιλολογία «Θα χτυπάω την κάρτα μου όταν θα κατέβουν οι μπάρες. Τώρα δεν υπάρχει λόγος». Ανήκω κι εγώ σε αυτή την κατηγορία. Έχω να ανανεώσω την κάρτα μου 1 μήνα. Διαφήμιζα πως δεν υπάρχουν ελεγκτές για τα ηλεκτρονικά εισιτήρια, γιατί αργούμε μέχρι αυτό το σημείο. Ένας φίλος μου είπε πως είδαν έναν με μηχανάκι στον ηλεκτρικό.
Σήμερα, περπατούσα αμέριμνος, όταν είδα μια ελεγκτή με ένα μηχάνημα κρεμασμένο από τον λαιμό της. Την είδα καθώς ανέβαινα στο τρόλλει, ενώ εκείνη -ευτυχώς- κατέβαινε. Η κοσμοθεωρία μου διαταράχθηκε. Τελείωσαν τα ψέματα. Οι ελεγκτές παρέμειναν και στη σύγχρονη εποχή. Τι θ΄απογίνουμε;
