Όπως πάντα, είμαι σε κάποιο βαγόνι, εκεί όπου αφήνονται σκέψεις και συναισθήματα και εκδηλώνονται συμπεριφορές. Είναι μεσημέρι, οι γιορτές έχουν πλέον τελειώσει και επικρατεί μία σχετική ησυχία.
Φτάνουμε στην Ειρήνη. Κοιτάζω το κινητό μου και προσπαθώ να αποφασίσω ποιο τραγούδι θα βάλω στα ακουστικά μου να παίξει, ενώ ταυτόχρονα σκέφτομαι και άλλα πολλά. Τόσα πολλά που για άλλα αγχώνομαι, για άλλα χαίρομαι. Ίσως για κάποια και να αδιαφορώ. Σε αυτά τα λιγοστά δευτερόλεπτα, κι όσο εγώ κάνω όλα αυτά, ξαφνικά μπαίνει στο τρένο ο «Τσάρλι Τσάπλιν»! Ή καλύτερα, κάποιος που απλά τον παριστάνει. Στέκεται παιχνιδιάρικα μπροστά μου, διακόπτει τις σκέψεις μου. Χαμογελάει και παίζει με τα φρύδια του για να τον προσέξω. Απλώνει το ποτήρι του και μου ζητάει χρήματα. Προφανώς και του δίνω. Κι αφού φύγει από μπροστά μου με στυλ ηθοποιού θα έλεγα, μου επιτρέπει να βυθιστώ πάλι στις σκέψεις μου. Αυτή τη φορά όμως, σκεπτόμενη κάτι πολύ διαφορετικό!
Ο Τσάρλι Τσάπλιν μου φάνηκε νέος. Ίσως να έχει πολλά όνειρα, ίσως και να μην έχει κανένα. Μα τι λέω; Ποιος δεν έχει όνειρα! Απλώς άλλοι τα πραγματοποιούν και άλλοι όχι. Άλλοι δεν προσπαθούν και καθόλου γι’αυτά. Ποια να είναι άραγε τα όνειρά του και γιατί ζητιανεύει στο τρένο;
«Ζητιανεύει», μια λέξη που δε μ’αρέσει μα δυστυχώς αναγκάζομαι να τη χρησιμοποιήσω! Μια λέξη που με στενοχωρεί! Άραγε έψαχνε χρήματα για τα όνειρά του ή απλώς για να ζήσει; Μα, μια στιγμή, το να ζεις δεν είναι δικαίωμα, δεδομένο για όλους; Δυστυχώς, πλέον δεν υπάρχουν και πολλά δεδομένα!
