Χθες του Αγίου Βαλεντίνου, δεν είχα όρεξη να πάω πουθενά. Ήθελα να κάτσω σπίτι να λιώσω σε ρομαντικές ταινίες, γιατί τίποτε ποτέ στη ζωή μου δε θύμιζε ρομαντικό. Είδα το «Eat, Pray, Love» και την «Casablanca». Έφαγα σοκολάτες Lacta για να βρω την Χημεία της Αγάπης. Τίποτα.
Πήρα το τρένο να πάω θέατρο. Το μάτι μου έκανε focus σε ζευγάρια. Πρώτα είδα, μια κοπέλα μ΄ένα υπέροχο φόρεμα. Το αγόρι της, ντυμένο στην πένα, φορούσε πουκάμισο και μια μπορντό καζάκα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως κρατούσε την μπορντό τσάντα της κοπέλας του. Μετά στο βαγόνι, ήταν δύο αγόρια, μάλλον σε σχέση μεταξύ τους, που κάθονται απέναντι κι έστελναν μηνύματα. Κάθε λίγο σήκωναν το κεφάλι κοιταζόντουσαν και γελούσαν.
Στην επόμενη στάση, μπήκε ένας πανύψηλος άντρας με μια κοπέλα στο ύψος της Gaga χωρίς τα 30ποντα. Ο έρωτας είναι παντού σκέφτομαι και το βλέμμα μου σκαλώνει σ΄ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τυλιγμένο μ΄ένα ροζ κασκόλ. Γυρνώντας σπίτι, θυμάμαι πως μου έχουν μείνει μερικές σοκολάτες κρυμμένες στο συρτάρι. Τι πιο ρομαντικό από μια σοκολατάρα που αφήνεις να λιώσει στο στόμα σου;
