Δευτέρα βράδυ. Μέρα απεργίας. Γυρίζοντας σπίτι σκεφτόμουν το ταξί που θα χρειαζόταν να πληρώσω αφού δεν κυκλοφορούσαν λεωφορεία. Φτάνοντας στην Αττική, ακούστηκε ηχητικό μήνυμα που έλεγε πως η συγκοινωνία ήταν τοπική (Πειραιάς-Αττική και Ηράκλειο-Κηφισιά). Όπως μάθαμε, ένας άντρας πήδηξε στις ράγες του τρένου με σκοπό να αυτοκτονήσει. Οι μηχανικοί έκλεισαν την παροχή ρεύματος για να μην πεθάνει από ηλεκτροπληξία. Αστυνομικοί τον έψαχναν. Το τρένο έμεινε στάσιμο για μία ώρα.
Συμπτωματικά, ο ξάδερφος μου βρισκόταν εντός του σταματημένου συρμού. Στον σταθμό που περίμενα, στην Αττική, οι επιβάτες ήταν αγανακτισμένοι από την αναμονή. «Κι αυτός σήμερα βρήκε να πέσει;» «Πώς θα πάμε σπίτια μας;» είπε ένας για να συμπληρώσει. «Ύστερα σου λέει δημόσια συγκοινωνία. Ένας βλάπτει τους πολλούς. Απεργούν και τα λεωφορεία». Παραδίπλα ένας φωνάζει στο τηλέφωνο «Πήρα να παραπονεθώ. Δεν προσφέρετε την υπηρεσία που λέτε και δεν ενημερώνετε τον κόσμο. Πόσο θα περιμένουμε γαμώ το σπίτι σας;».
Μετά από μία ωρα αναμονής το τρένο ξεκίνησε ξανά. Στον Άγιο Ελευθέριο, το τρένο σταματά ξανά. Είχαμε λιποθυμικό επεισόδιο. Στις 11μιση τελικά πήρα το ταξί μου από Κηφισιά. Αισθάνθηκα λιγότερο ανθρώπος από εχτές.
Χαίρομαι που μια αυτοκτονία δεν έπιασε. Αύριο;
