Η στήλη μας ουδεμία σχέση έχει με τον αθλητισμό. Εκτός βέβαια, αν θεωρήσουμε άθλημα το κυνήγι των λεωφορείων, το σπρώξιμο των επιβατών που εισέρχονται στο βαγόνι προτού κατέβεις, την αποφυγή των ροχάλων ή των πορνόγερων και φυσικά την ακροβατική ορθοστασία στα γεμάτα βαγόνια. Τις ημέρες που διεξάγονται ποδοσφαιρικά ματς, η κυκλοφορία είναι οδυνηρή.
Την προχθεσινή Κυριακή, που κάποιες ομάδες έπαιζαν στο Καραισκάκη, φίλαθλοι κατέκλυσαν τον Ηλεκτρικό. Συνθήματα, ιδρωτίλα (πόση τεστοτερόνη, θεέ μου), μπύρα, αιματίλα ανάκατη με χωματίλα και μια άνευ λόγου διαχυτικότητα. Λες ν’ αφήσεις ένα τρένο να φύγει, μήπως είναι καλύτερη η κατάσταση στο επόμενο. Και είναι χειρότερη. Μπαίνεις φυλώντας τον κώλο σου διπλά για να μην μπει κανένα μαδέρι, κι αν φτάσεις στον σταθμό σου, φωναζεις «φτου ξελευθερία».
