By
Posted on
Έχω έναν φίλο που πολύ τον αγαπώ. Κάθε φορά που είναι ν΄αποχωριστούμε, λαχταρώ εκείνα τα λίγα λεπτά ως τον σταθμό του τρένου. Με πηγαίνει με το αμάξι ως εκεί ανάλογα με το πού έχει να πάει. Είναι τα λιγα λεπτά που μπορούμε να πούμε τα πιο δικά μας πράγματα, σαν μια οδική κατάθεση ψυχής.
Το έχουμε εξελίξει. Βάζει δίσκους να παίζουν. Κουβαλώ ποίηση (Λαπαθιώτης, Λόρκα, Καβάφης) και του διαβάζω. Καμιά φορά μάλιστα διαλέγω την πιο μακρινή διαδρομή για να έχουμε περισσότερο χρόνο μαζί.
Πλέον κάθε φορά που θα συναντηθούμε δεν σκέφτομαι την βόλτα, όσο τη διαδρομή προς τον σταθμό. Εκεί είναι ο φίλος μου για΄μένα και τα χαζά μου προβλήματα.
