Με αυτό το μουντό να θυμίζει Λονδίνο, δεν μπορούμε παρά να μην προσαρμοστούμε στα γεγονότα. Σήμερα, ξεκίνησα με αυτή την μισοβαρετή-μισοσυναρπαστική διάθεση της Δευτέρας, για να πάω στο κέντρο. Στο τρένο, καθόμουν ανάμεσα σε μια οικογένεια -δύο παππούδες με τις τρεις εγγονές τους- που ήρθε από την Αγγλία για τουρισμό στην Αθήνα. Έφεραν προφανώς και τον καιρό τους μαζί. Συζητούσαν για τα βιβλία που διάβασαν πρόσφατα. Μου έκανε εντύπωση πως χαρακτήρισαν το Divergent όχι απλώς Science Fiction αλλά ως Dystopia (άντε να μάθουμε εμείς αυτή την ωραία λέξη). Μετά τα κορίτσια σκεφτόντουσαν πως θα είναι ο άντρας τους με βάση τα βιβλία που διαβάζουν. Από το Divergent, περάσαμε στο Pride and Prejustice κι ύστερα εκτοξευτήκαμε στο Fifty Shades of Grey. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή σε αυτή την οικογένεια ήταν πως οι παππούδες δεν είχαν παραπάνω κιλά σαν το μέσο Έλληνα, ούτε ήταν «άλλης εποχής», αλλά προσπαθούσαν να είναι «relevant» και να ενημερώνονται για τις νέες τάσεις. Έβλεπα τον παππού των κοριτσιών και σκεφτόμουν πως έτσι θέλω να είμαι κι εγώ αν ζήσω ως τα εξήντα.
