Είναι από εκείνα τ’ απογεύματα που η Αθήνα είναι πιο όμορφη από ποτέ κι ο ήλιος που δύει, αναδεικνύει τη ρομαντική εκδοχή των τμημάτων της. Κυριακή απόγευμα, συναντηθήκαμε μ’ έναν φίλο Σουηδό που επισκέφτηκε την Αθήνα, το «νέο Βερολίνο» όπως το χαρακτήρισε, που νικάει την μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα γιατί πέρα από τις Τέχνες έχει κι έναν δυνατότερο ήλιο.
Ανηφορίσαμε προς τον Λυκαβηττό. Βλέποντας παντού γύρω μου ζευγάρια, προσπαθώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που το λένε αγάπη. Καταλήξαμε σ’ ένα τραπέζι με πολυεθνική παρέα όπου όλοι κουβαλούσαν από μια τουλάχιστον μελαγχολική ιστορία αγάπης. Δεν ξέρω αν ανακουφίστηκα ή αν θλίφτηκα περισσότερο βλέποντας πως άτομα της ηλικίας μου ή και μεγαλύτερα περνούν τα ίδια που περνώ κι εγώ στον ρομαντικό τομέα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, οι μελαγχολικές σκέψεις βρίσκουν παρηγοριά στους μουσικούς του δρόμου.
Παίρνοντας το πρώτο βαγόνι της επιστροφής, ήταν λες κι έγινε επίτηδες, αλλά ήταν γεμάτο ζευγάρια. Το βλέμμα μου έπεσε πρώτα σ’ ένα ζευγάρι με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Εκείνη ήταν περίπου 30 και συμπεριφερόταν σαν ανήλικη, ενώ ο συνοδός της είχε σίγουρα περάσει τα 40. Το βλέμμα του είχε κάτι σεξοπορνοδιαστροφικό, καθώς εκείνη τραγουδούσε παράλληλα με τις τραγουδίστριες που ερμήνευαν τα αγαπημένα της τραγούδια. Το ζευγάρι χρησιμοποιούσε το πρώτο βαγόνι για να κάνει πρόβες για κάποιο «ανοιχτό live».
Στη συνέχεια, το βλέμμα μου έπεσε σ’ ένα πιο «περιστεριώτικο» ειδύλλιο. Ο κάγκουρας έκανε κάτι που θύμωσε την κοπέλα του. Εκείνη του είπε πως δε θέλει να του ξαναμιλήσει. Θιγμένος ο κάγκουρας πήγε στο βάθος του βαγονιού. Μετά, γύρισε στο μέρος της κι έφυγε εκείνη. Αυτό το «κυνηγητό» κράτησε για μπόλικους σταθμούς. Κι οι δύο παρά την «σκληρή» τους υπόσταση, έδειχναν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα.
Ανάμεσα στις τόσες μετακινήσεις, πρόσεξα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Συζητούσαν για τα πολιτικά με τέτοια άνεση, σα να ήταν φίλοι σε καφενείο. Σκέφτομαι πως αν ένα ζευγάρι έχει περάσει τόσα χρόνια συζητώντας αβίαστα, τότε μαζί με τον έρωτα πρέπει ν’ αναπτύχθηκε και μία σχέση σεβασμού και φιλίας.
Καθώς περνούσαν οι στάσεις, σκεφτόμουν τι είναι αυτό που το λένε Αγάπη; Είναι οι μουσικές στην Πλάκα; Είναι όσοι ξεπερνούν τα εμπόδια και ζούνε τον έρωτά τους; Είναι όσοι μοιράζονται το ίδιο πάθος; Είναι όσοι δεν τσακώνονται; Είναι όσοι σέβονται τις παραξενιές του άλλου; Θυμώνω με τον εαυτό μου που σκέφτεται τόσο πολύ αντί να ζει. Θυμώνω με τον εαυτό μου, που σκέφτεται τους άλλους περισσότερο από τον ίδιο. Τερματικός σταθμός. Οι άνθρωποι σκορπίζουν στο σκοτάδι, είτε μόνοι είτε ανά δύο.
Μένω μόνος να περιμένω το λεωφορείο. Κάθομαι στο μονό κάθισμα. Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι.
