Με το πρώτο βαγόνι κυκλοφορούν πολλές ιδιάζουσες προσωπικότητες. Είχα την τύχη να συναντήσω μία από αυτές. Γυρνούσα βράδυ, από μία φιλική συνάντηση. Ενώ συνομιλούσα στο messenger με την παρέα μου, η απέναντι κυρία με διακόπτει για να με ρωτήσει για το wi-fi και για το αν την συμφέρει ν’ αγοράσει tablet. Το ένα έφερε το άλλο, και μου έβγαλε το φοιτητικό της πάσο για να δω που σπουδάζει (μπήκε στην σχολή το 1986 κι ακόμα δεν πήρε πτυχίο). Αφού έσπασε ο πάγος, κι η κυρία έμαθε πως σπουδάζω θέατρο, η κουβέντα έγινε πιο προσωπική. Με διάθεση εξομολογητική μου λέει «κι εγώ ασχολούμαι με το θέατρο. Πού μένεις; Στο Μαρούσι, στο Κατ, στην Κηφισιά; Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο. Παρουσιάσαμε μία παράσταση που νομίζω ήταν πολύ καλή. Λεγόταν Cherchez la femme και εξετάσαμε διάφορα είδη τρέλας. Κρίμα που το χάσατε. Το θέατρο μ’ έχει βοηθήσει να είμαι καλά.» (Είναι συναρπαστικό να σου λέει πως έπαιξε σε παράσταση για την τρέλα, αλλά το θέατρο την κάνει καλά).
Κατεβαίνοντας από το βαγόνι, η κυρία μου κάνει μία άμεση πρόταση «Γνωρίζετε τον Ζενέ; (γνέφω θετικά). Ν’ ανεβάσετε τις Δούλες, είναι ένα υπέροχο έργο.» Αυτό είπε και με καληνύχτησε.
(Ήταν στα μακροπρόθεσμα πλάνα μου το συγκεκριμένο έργο, αλλά τώρα το πήρα ως σημάδι)
