Μέρες σαν αυτή βλέπεις παντού ζευγάρια κάθε ηλικίας κι οικτίρεις τη μοναξιά που νιώθεις μέσα σου. Είναι οι φίλοι που δεν μπορούσαν να βγουν Σάββατο βράδυ. Είναι ο σύντροφος που βρίσκεται σε άλλη πόλη. Από το πρωί μιλάτε με διακοπές με μήνυματα, ενώ θα τον ήθελες εδώ. Σε παίρνει επιτέλους όσο είσαι στον σταθμό του Μετρό. Μιλάτε λίγο, μα το σήμα χάνεται. Χαίρεσαι που τον άκουσες έστω για λίγο κι ύστερα θυμώνεις για τη μοίρα που σε έριξε σε σχέση από απόσταση. Τώρα ζηλεύεις περισσότερο το μπροστινό ζευγάρι. Τώρα είσαι περισσότερο μόνος. Λαμβάνεις μήνυμα πως βγήκε βόλτα και θα μιλήσετε όταν γυρίσει αν δεν κοιμάσαι. Πώς να κοιμηθείς όμως όταν έλαβες αυτό το μήνυμα; Πώς να κοιμηθείς όταν ξέρεις πως εκείνος είναι για ποτάρες; Βάζεις να ακούσεις μουσική και αρχίζεις να κλαίς χωρίς λόγο και μάλιστα σε κοινή θέα. Στέλνεις ένα ειρωνικό μήνυμα και το μετανιώνεις αμέσως. Γιατί γαμώτο; Κατεβαίνεις από το μετρό. Πας μόνος σου σε κλαμπ να χορέψεις. Κάνεις check-in για να το δει. Τελικά δεν έχεις όρεξη. Δεν μπαίνεις καν μέσα. Δεν το ξέρει. Σου στέλνει μήνυμα και βρίζεστε. Δεν απαντάς στα επόμενα μηνύματα. Γυρίζεις σπίτι με ταξί. Πέφτεις για ύπνο, μα μάταιος κόπος. Σου στέλνει μήνυμα να δει αν κοιμάσαι. Του λες πως δεν μπορείς να κοιμηθείς αν δεν μιλήσετε. Μιλάτε. Με το που ακούσεις τη φωνή του τον συγχωρείς. Θα ήθελες πολύ να ήσασταν εσείς ζευγάρι στο μετρό, στο λεωφορείο, παντού.
