Το κλείσιμο των θυρών ιστορικά έχει απασχολήσει λογοτέχνες, κινηματογραφιστές, ποιητές (ενίοτε κι ελαφρολαικούς τραγουδιστές), και αυτή την εβδομάδα απασχολεί κι εμάς στο yang.
Όντας επιβάτης στο πρώτο βαγόνι, έγινα μάρτυρας ενός θρίλερ. Καθώς η πόρτα έκλεινε, την άνοιξαν με κλωτσιές δύο παλικάρια για να μπει ένας κύριος, που έτρεχε να προλάβει το τρένο. Ο κύριος μπαίνει μέσα κι ευχαριστεί τα παιδιά. Όταν πάει να ξανακλείσει η πόρτα, την ανοίγουν, ο ίδιος κύριος και μία κυρία.
Η πόρτα όμως, δεν μπόρεσε να ξανακλείσει. Οι επιβάτες διαμαρτύρονται για την αργοπορία του συρμού. Έρχεται μία από τις οδηγούς του τρένου. Προσπαθεί να κλείσει την πόρτα. Μας ενημερώνει ότι η πόρτα δεν μπορεί να κλείσει και για λόγους ασφαλείας πρέπει να κατέβουμε από τον συρμό για ν’ αποσυρθεί. Οι επιβάτες βρίζουν την οδηγό κι ύστερα το κράτος που έχει «σκάρτη συγκοινωνία».
Ακόμα κι αν είναι «σκάρτη», «σκάρτοι» είμαστε κι εμείς, που χωρίς τεχνικές γνώσεις, νομίζουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να επέμβουμε σε κάτι «πάνω του ανθρώπου», όπως το κλείσιμο των θυρών. Στην τελική, 2 λεπτά αναμονή είχε το επόμενο τρένο. Στο εξωτερικό, κανένας δε θα δοκίμαζε κάτι τέτοιο.
(Ναι, γκρινιάζω. Όχι, δεν έχω περίοδο.)
